Prettige Feestdagen.

Beste familie, vrienden en reisvrienden.

We zijn op het zuidelijkste puntje aangekomen van onze reis: in Ushuaia, Argentinia. We zijn nu bijna 4 maanden op dit continent en het bevalt ons prima.

Wel is het hier in het zuiden, zo dicht bij de Zuidpool ook in de zomer wel fris en zien we wit besneeuwde bergen om ons heen. Dit moet toch wel het Kerstgevoel kunnen opwekken.

We hebben veel van onze foto's op Picasa https://picasaweb.google.com/waarheen.2010gezet, er zijn zo'n 60 albums bijgekomen, dus als je wat tijd over hebt kijk maar eens. Er zijn 3 of 4 foto's bij die niet door ons zijn genomen.

Geef ons je top drie door, er staan nummers bij. Je kunt dit bij commentaar onder ons blog zetten. Deze printen we dan uit en geven we een mooi plekje in in onze Casa Rodante.

Fijne Dagen.

XXX. Joop en Adriana.

Dear friends.

We have arrived at the most southern point of our travels: Ushuaia, Argentina. We are traveling this continent for almost 4 months now and like it very much.

Here in the south, so close to Antarctica, even in summer it is not very warm and we see the snowy mountains all around us. This must give you a Christmas feeling.

We have put many of our pictures on Picasa, https://picasaweb.google.com/waarheen.2010there are more than 60 albums now, so if you have time look at them. There are 3 or 4 pictures that are not ours.

Gif us your top 3, they are numbered. You can leave your reaction under commentary on our blog. We will print them and give them a nice place in our Casa Rodante.

Have Nice Days.

XXX. Joop and Adriana. 

Geen opmerkingen.

Een reactie plaatsen

Chile, verharde weg??? waar???

We rijden ruim 1000 km door Chile, de wegen zijn bijna allemaal onverhard en er is veel wasbord en slaggaten. Het is er wel heel mooi. We zijn er 12 dagen en als het weer wat meer had meegezeten waren we er graag langer gebleven. Op de terugweg gaan we ook zeker weer via deze kant omhoog. Hopelijk is het weer dan wat beter.

Het was een lust voor het oog om door Chile te rijden. Het nadeel is wel, ondanks dat het erg dun bevolkt is, dat er overal hekken staan en het best moeilijk is om een plekje voor de nacht te vinden. We hebben op ons navigatiesysteem veel overnachtingsplaatsen van andere overlanders en dit helpt wel.

We staan toch op mooie plekjes, vaak aan een riviertje. Een keer hadden we wel natte banden omdat door de regen het water steeg. Maar we zijn niet weggespoeld.

Onderweg treffen we veel fietsers, alle respect op deze slechte wegen met veel wind, stof en soms regen en koude nachten. Zo maakten we onderweg tot 3x toe contact met Carla-Paz, Chileense en haar vriend Rory uit Ierland. Ze zochten een een plekje en belandden bij ons. We hebben ze verwend met warme soep die Adrie zelf had gemaakt en 's avonds een wijntje, plaatjes en verhalen, altijd weer leuk.

In Coyhaigue, de hoofdstad van de provincie hebben we nog wat inkopen kunnen doen en als je dan ziet wat je in je karretje hebt voor 135,- € schrik je best. Het is erg duur en we staan versteld hoe goed de supermarkten hier zijn gesorteerd, ongelooflijk veel beter als in Argentina.

Gelukkig is de brandstof in Zuid Argentina dan weer goedkoper. Campings doen we niet vaak of het moeten de vrije camps zijn, uit eten gaan we zelden en een kopje koffie buiten de deur ook weinig.Van de week lieten we ons weer eens verleiden op een terrasje in El Calafate in de zon: bijna 10,-€ voor 2 cappucino! Oeps, de duurste tot nu toe en niet eens de beste.

Op 5 December de klompen buiten gezet met een wortel er in en ja hoor een geschenk voor A3. Dat kan ook niet anders als je op dezelfde dag jarig bent als de goede Sint.

We rijden naar een Estancia die bijna geheel gericht is op bezoekers die het nabij gelegen park bezoeken, met grotten waar ooit Indianen rotstekeningen hebben gemaakt. De oudste moeten al wel 9000 jaar oud zijn. Er is een toegangsweg via de Estancia waarbij we te voet een canyon in en uit moeten. De foto's van het pad zagen er best heftig uit en A3 heeft er een nachtmerrie van gehad, ze zag zich al in het ravijn vallen en slaapt slecht, dus we nemen maar een ander route met de Turtle naar het Visitorscentrum. Het is wel interessant met allemaal handjes die in negatief zijn afgebeeld in diverse kleuren. Ik kan me niet voorstellen dat ze onder deze overhangende rotsen zolang zijn goed gebleven, maar het is een Unesco World Heritage Site, dus het zal wel.

's Avonds komen er nog Nederlanders met 2 Toyota Overlanders bij ons staan die we al kenden van Cape Valdes.

Dat we zuidelijker komen merken we goed, het tweede dekbed hebben we er weer bij in gestopt.

Op weg naar de gletschers ziet Adrie op het meer veel boten (denkt ze). Met wat moeite weet ik haar te overtuigen dat het ijsschotsen zijn. Ja, dat zijn we niet gewend.

We bezoeken Los Glaciares National Pargue en gaan naar de Glaciar Perito Moreno.

Op de meteo had ik gezien dat zondag een super mooie dag zou worden en dat was het.

Wat een imposant gezicht deze ijsmassa die zich in het Lago Argentino stort met een snelheid van 2 meter per dag. Hij is aan de voorrand 4 km breed, 50 tot 60 meter hoog en 31 km lang.

Wat een prachtig gezicht: het blauwe ijs met die bizarre vormen die dan krakend omvallen en in het meer storten met een donderend geraas: dus stel je voor ijsbrokken soms zo groot als een flatgebouw die in het water storten, super. We zijn de gehele dag gebleven. We hebben ons huisje bij ons, maar mochten helaas niet overnachten in het park. Wel in Pargue Lago Roca. Helaas kwamen we, toen we er bijna waren, bij een bruggetje met bordje 8 ton en wij zijn 13 ton. Er naast was een doorwaadbare plaats. Een goede bijrijder gaat dan altijd te voet kijken of er kuilen zijn en hoe diep het is, maar ik heb Adrie wel eens eerder kopje onder zien gaan en het stroomde hard, dus trek ik mijn schoenen en broek uit en loop er in. IJs en ijskoud.Ik ben nog niet aan de overkant of er komt een boer aan met zijn auto, die een gekke toerist daar in zijn onderbroek in het koude water ziet staan. Volgens hem is de brug geen probleem, dat doet iedereen met allerlei voertuigen. Met een pikkie van nog geen cm klim ik weer op de kant en bedank mijn bijrijdster dat ze geen foto heeft gemaakt en hem weer heeft opgewarmd.

Wees niet bang voor mijn lul. Het is soms een stijve pik, maar hij is net zo lief als ik. (liedje van Doe Maar)

We staan nu op de vrije camping hier en de Nederlanders zijn in de meerderheid: een stel op een motorfiets met tentje, een Iveco 4x4 truck met dubbelcabine, Pa, Ma en 3 kids en wij.

Grappig!

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

Chile, of al places!

We waren in totaal 14 dagen in het mooie natuurpark Los Alerces.

We bezoeken in El Bolson, 100 km te noorden van Esquel, Klaus en Claudia met de dochters Anna en Mona op hun farm in een oogstrelend gebied. Ze hebben hier 100 ha. grond en wat schapen. Ze verbouwen zelf hun groenten.

Ze zijn een Overlander steunpunt hier in Argentina en via hun hebben we ook onze verzekering voor de auto en de motor afgesloten.

Claudia bakt zulke heerlijke taarten zodat we er wel 6 dagen zijn blijven hangen.

Ze hebben een boek geschreven over hun reis rond de wereld, een onvoorstelbaar verhaal. Ze zijn met 2 Yamaha's 500 cc 16 jaar lang de wereld rondgereisd. Ze begonnen in 1981. Het begon toen hij zijn zus weg bracht naar het vliegveld, ze woont in Japan. Klaus zegt dat hij haar wel zou komen opzoeken met de motor en zo groen als gras begint hij aan dit avontuur, zijn vriendin Claudia, net 20 jaar, wil wel mee en ze besluiten dat zij het zou proberen tot Griekenland. Uiteindelijk gaat ze toch mee, door Iran waar Khomijni net aan de macht komt, door Pakistan en door Irak waar de Russen net binnenvallen en dan India waar ze, na alle ontberingen te hebben overleeft, besluiten om toch maar wat langzamer te gaan. Ze zetten Japan even aan de kant, komen er wel en ze rijden illegaal door Chinaen veel oorlogsgebieden. Hierna volgt een reis door gehele wereld. Ze werken soms wat om geld te verdienen en met gemiddeld 6 weken per jaar lukt ze dat. later schrijven ze veel voor magazines.

In Argentina waait het zo hard dat het rijden op de motoren bijna onmogelijk is. De twee motoren worden aan elkaar gemaakt, Klaus fabriceert een mast met zeil en ze zeilen duizenden km over de wegen in Patagonia.

In Alaska heeft hij het idee opgevat om een amfibie voertuig te maken dat aangedreven wordt door de motoren. Ze leggen op dit vlot ruim duizend km af over de Yukon rivier in Alaska en later ook nog 3000 km over de Amazone en van Antwerpen naar Keulen waar ze in 1997 hun reis beeindigen, hun boek schrijven en lezingen geven die zo populair zijn dat er zelf 300.000 mensen op af komen. Hun boek is het meest gelezen reisverhaal in Duitsland.

Helaas is het boek alleen in het Duits, mocht dit geen probleem zijn dan is dit misschien een mooi geschenk voor de feestdagen.

http://www.abgefahren.info

ISBN 978-3-462-03007-5

Ik heb nog een uurtje gevlogen in El Bolson, met de motor omhoog gereden, een lastig pad naar een kleine start. De motor in het bos verstopt, want als ik niet boven kan landen moet ik maar weer zien hoe ik boven kom. Het was wel weer even wennen in deze voorjaarsthermiek. 1000 meter boven de start uit was het uitzicht schitterend met al die besneeuwde bergen.

Ook al weer lang geleden dat ik zulk thermisch weer heb gevlogen. De toplanding was erg lastig maar het lukte me om hem neer te zetten in deze thermische omstandigheden.

Ik ben dan wel een oude teckel, maar nog geen laffe.(insiders grapje)

Aan de zuidkant van natuurpark Los Alerces staat in de folder nog een gratis camp. Het blijkt verder als gedacht. Ik loopt van het camp een stukje verder en zie dat we 500 meter van de grens met Chile staan. Niet geheel gepland pakken we de reisboeken en besluiten door Chile een stuk naar het zuiden te gaan. Het weer zit niet erg mee maar het landschap is weer oogstrelend, wat een prachtige natuur hier, met leuke dorpjes. Chile is een dun bevolkt land en (op papier) het veiligste land van Zuid Amerika. Het is wel erg duur en voor buitenlanders zijn de kosten van de camps en parken nog eens 100% meer, bv 25 euro voor een nachtje op een camp in een park. Dit zit er voor ons niet in, we vinden wel onze eigen mooie plekjes voor de nacht. Het is mooi dat we een voertuig hebben dat op heel veel plaatsen kan komen en compleet selfsupported is. We halen met een pompje water uit de rivier die gevoed wordt door de gletscher waar we nu voor staan. Adrie draait wasjes, bakt ons eigen brood en pizza in de oven. De diepvriezer, de koelkast en de boiler werken op stroom van de zonnepanelen. Ook de 24V magnetron, maar die begon van de week te roken en te stinken, er zijn een paar onderdelen verbrand. Hopelijk kan ik hem weer maken. Onze zonnepanelen geven genoeg stroom met een mooi zonnetje en met de schone lucht hier zelfs max 25Amp/uur, als de accu dit nodig heeft. We hebben al meer als 40.000 amp bij 24 volt opgewekt met de cellen in nog geen 2 jaar nadat we deze gekocht hebben in Marokko.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

National Geography in 4D. 04-11-2012.

Maandag: Flavio zelf in werkkloffie en een monteur Pepe erbij. Eerst wat materialen inkopen en toen konden we aan de gang. Eerst 2 pijpen gebogen en aan ons frame gelast.

Hierna een frame met gaas gemaakt dat kan scharnieren. Omhoog op onverharde wegen en naar beneden op verhard. We wilden er eerst nog perspex ruiten in zetten, maar ik denk dat het zonder ook prima gaat.

Morgen nog even afwerken en spuiten.

Er werd in de kantine nog even een heel lam op de grill gelegd voor de lunch, met nog worsten, brood, salade en wijn. En we werden uitgenodigd om mee te eten.

Adrie vroeg of dit altijd zo gaat maar normaal doen ze dit op vrijdag. Ter ere van ons dus op maandag.

We beginnen ons wel een beetje beschaamd te voelen,want ook geld wil hij niet hebben.

Hij is klaar onze goalkeeper ofwel stenen vanger en het ziet er wel erg imposant uit.

Het was een geweldige ervaring om hier een 3 dagen te werken, ik met mijn 3 woorden Spaans. We hebben er iets moois van gemaakt, Pepe en ik.

Het rijden is natuurlijk wel wat anders met zo een rooster voor je neus, het zal wel wennen.

Vrijdag afscheid genomen. Flavio was weer op de zaak. We hadden een passend geschenk voor hem gevonden en hij is er erg blij mee.

In het voorjaar waren we in Futuroscope in Poitiers en we hadden daar de ervaring van een 4D film met een film over een postvlieger die neerstortte in de Andes. Nu zijn we er zelf, echt gaaf!

We hebben het gevoel dat we nu ook de hoofdrol spelen in een natuurfilm, het is zo onwerkelijk mooi hier in Patagonia, een enorm ruige mooie natuur. Met onze Turtle vliegen we over de onverharde wegen en komen zelden iemand tegen. Wat zijn wij een bofkonten dat we dit mogen ervaren.

Na eerst de voorraden te hebben aangevuld in een erg leuk ski en outdoor stadje gaan we naar het natuurpark Los Alerces. Een schitterende omgeving: azuur blauwe meren, hoge bergen met sneeuw er nog op en gletschers met blauw ijs. Er is wel erg veel wind en de nachten zijn koud. We maken er een paar wandelingen en zien een paar Alerces, de bomen waar het park naar is vernoemd, er zijn er een paar van wel 4000 jaar oud en 60 meter hoog.

We staan 6 nachten op gratis camps van het park direct aan het water.

Daarna kwamen we aan in El Bolson, waar Klaus woont. Via hem hebben we onze camper verzekerd en we gaan daar de polis op halen. Het is ook een vlieggebied, dus wie weet kan er ook weer gevlogen worden.

En ook is daar de ervaring met de mensen hier. Het blijft ons elke keer weer verbazen hoe behulpzaam en oprecht geinteresseerd de mensen zijn hier en dat zonder bijbedoelingen. Dat is wel heel anders dan wat we de laatste tijd hebben ervaren in West Afrika en de onpersoonlijkheid en de afgunst die we vaak in onze Westerse cultuur bemerken.

Het reizen op onze manier hier nog mogelijk. We zien een mooie stek voor de nacht en strijken er neer. Soms komt er iemand langs, bv een politieagent tijdens de koffiepauze, papieren controleren, een vriendelijk praatje en nog wat adviezen. Staan we op een mooi plekje aan de rivier, komt de eigenaar even checken of er geen foute mensen staan met die truck, die zijn schapen stelen op zijn land. Volgens hem konden we beter op de farm komen staan, dan hadden we nog een beter uitzicht op de rivier. We bedanken hem voor het aanbod, we vonden het hier al mooi genoeg.

Natuurlijk is het ook wel eens afzien: de grote afstanden. Als de wind buldert en de Turtle staat te schudden en je er midden in de nacht uit moet om hem met de neus in de wind te draaien. Of het is guur en koud, maar dan komt er een zonnetje en dat maakt het dan weer snel goed. Of er is een walvis die een mooie sprong maakt voor je deur.

Soms is de accu van je E-book weer eens leeg. Of de Turtle heeft alweer dorst en je moet er weer 500 liter diesel in gooien.

Ja het leven kan hard zijn in Patagonia.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

Walvissen, Orka's , Zeeolifanten en nog veel meer. 22-10-2012.

We rijden weer zuidelijker en maken vele mooie stops langs de rivier Parana. Onderweg is het weer nogal wisselvallig: bloedheet en benauwd en erg onstabiel met regelmatig onweer en heftige buien, gelukkig vooral 's nachts.

Op de lodge El Gringo werden we zo verwend dat we er 3 dagen gebleven zijn. Ze kwamen regelmatig eten brengen: een doos met brood en gebak en 's avonds zelfs een complete maaltijd: een stuk van een compleet varken dat we al gespot hadden in een steenoven. Op dag 2, toen we weg wilden, reden we ons vast op het terrein. Erg diep in de blubber, de zandplaten moesten er zelfs aan te pas komen. We zijn toen nog maar wat langer gebleven en hebben gewacht tot het wat droger werd. Toen een nieuwe poging. We kwamen los, maar er was wel schade aan het terrein: flinke geulen, die we zo goed als dat ging gerepareerd hebben.

Omdat ik nog steeds niet tevreden was met het veren van de vooras, ben ik op zoek gegaan naar een bedrijf dat gespecialiseerd is in elasticos. We hadden het geluk een mooi bedrijf te vinden dat ons perfect heeft geholpen. Echt super. We hebben aan beide zijden een blad verwijderd. Een hele klus. Ik ben blij dat ik er niet zelf aan ben begonnen. Na een dag was het voor elkaar. De veerpakketten zijn er onderuit geweest. Een blad werd verwijderd, de anderen opnieuw gebogen en er weer onder gebouwd met nieuwe veerstroppen. Voor 150,-€ kun je niet klagen. Hij veert nu veel beter en het irritante geklapper is zo goed als weg, dus zijn we erg blij.

Ook moest er weer geld gewisseld worden. Op de zwarte markt krijg je 30% meer dus ik had een voorraadje Us$ gehaald in Uruguay en moest deze nog wisselen. Dat was al een paar keer gelukt, maar je moet erg uitkijken voor oplichters en vals geld en niet te vergeten de politie. In een chique koffiebar vraag ik aan de ober of hij iemand weet om te wisselen. Hij gaat aan het bellen en even later verschijnen er een paar keurige heren. Ze moeten nog geld halen van de bank dus we gaan mee. Ze halen daar geld en ze kennen ook veel mensen in de bank, dus ik kreeg het wat warm toen het verhaal was dat we wel op een kantoortje bij de bank transactie konden afronden? Ik vond dat niet zo'n goed idee ivm met camera's, maar het was geen probleem en beter als in een bar, vonden ze. Dus toch maar gedaan. Ze kwamen erg normaal en betrouwbaar over en als het een val was geweest hadden ze het wel anders aangepakt volgens mij. Dus het geld gewisseld en ieder weer zijn's weegs. Oeps, dat viel weer mee. Voor ons is 30% toch veel, daar we hier vele maanden rondreizen.

Hierna hebben we nog op wat mooie plekjes overnacht, maar zijn eigenlijk toch wel snel naar het zuiden gereden, mede ivm met 2 dagen regen. Voor je het weet ben je al weer 1500 km zuidelijker.

We kwamen bij een ander hoogtepunt van de reis: het schiereiland Valdes. Dit is een natuurgebied waar veel Walvissen komen en Orka's, er zijn kolonies Zeeolifanten, Zeeleeuwen en Pinguins.

Echt supergaaf. We staan nu op een plateau direct aan zee en de Walvissen zwemmen op 40 meter langs onze camper en geven soms mooie shows. We zijn er ook met een boot op uit geweest, maar dat viel tegen. Niet zo mooi als het plekje waar we nu staan. Ook nog een rit gemaakt over het eiland en Orka's gespot. Helaas geen goede foto's. Wel honderden Zeeolifanten en Pinguins en op het land nog Guanaco's (Lama's) , Mara's ( Pampahazen) en Rhea's (kleine Struisvogels) met jongen.

Vogelaar Adrie gaat prima met het afteken van haar vogels en ze zit al op 122 stuks.

Ook moest er nog een noodstop worden gemaakt voor een Mousehole slang van 1.5 meter. Gelijk op de foto, maar hij gaat onder de auto en wil in het chassis klimmen. Dit zagen we toch niet zo zitten en met een paar stenen (niet zo groot en niet zo hard) hebben we hem op andere gedachten kunnen brengen.

Voordat we het eiland op gingen moesten we nog voorraden inslaan, want we hadden 3 controles gehad ivm met fruit en vlees, wat je niet mee mag nemen naar het zuiden.

Bij de camping werden we aangesproken door iemand die hier ook een expeditieauto aan het bouwen is. We hebben hem een rondleiding gegeven en 's avonds, nock, nock, was hij er weer met 2 flessen wijn en ingemaakte aubergines. Ik heb ook nog een vraag aan hem gesteld over een bescherming van de voorruit van de DAF ivm met steenslag. Er zijn hier geen onderdelen van DAF te krijgen, dus een voorruit is een probleem, mocht dat nodig zijn.

Hij haalde ons de volgende dag af om zijn bedrijf te bezoeken, naar zijn project te kijken en te kijken wat we konden maken. Het blijkt een groot bouwbedrijf te zijn waar hij de baas is, dus we gaan volgende week aan de gang. We zijn benieuwd.

Tot een volgende keer.

Gr. Joop en Adrie.

Een Vogelparadijs voor Adrie. 03-10-2012

Ja, het is een bird lovers paradise in Zuid Amerika. Adrie heeft al 80 vogels in haar boek kunnen aftekenen. Er zijn erg veel soorten hier in ZA, de helft van alle vogelsoorten in de wereld komt hier voor, dus genoeg te spotten.

09-09 op weg naar Punta del Este, het is nog koud en guur. We vinden een plekje om te lunchen en wat zie ik uit het raam: een paraglider. Dus snel naar de start gereden. Het waait van de planeten, toch maar snel gestart. Gaaf, mijn eerste vlucht in ZA. Ook ontmoet ik gelijk de de helft van de piloten van Uruguay. Ik begreep dat er wel 30 piloten zijn in dit land, dus wel grappig.

We wilden op het strand bij de oefenhelling gaan overnachten, maar de lokale dwaas wilde 35,- € voor het parkeren hebben voor de nacht. 

We hebben dus maar een ander plekje gezocht. Nog even door het Benidorm van Uruguay gereden, maar dat hadden we snel gezien.

We volgen de kustweg en het doet ons erg aan de kust van Zuidelijk Afrika denken met alle vacantie woningen en de bouwwijze.

Ook bij San Antonio vonden we een mooi plekje voor de nacht.Bij Laguna Garzon was een klein pontje en met onze 13 ton lag het wel erg diep in het water: we hadden veel moeite om van de bodem los te komen. (we zagen later pas dat er 10 ton op het ding stond) In het bos aan de lagune vonden we rustig stekje uit de wind. We zijn door niemand gespot en zijn er 2 nachten blijven staan. We hebben zelfs de 3 machines was kunnen draaien en droog gekregen, dus weer schone onderbroeken. Ik liep al in een string van Adrie.

Joop is begonnen met een cursus Spaans op de laptop en probeert elke dag een uurtje te doen

Het zonnetje is er al vroeg bij en we hebben onze eerste ontbijt buiten, dus lekker nog gebleven. We spotten walvissen voor de kust, erg gaaf, we hebben echt een dagje genoten op deze stek.

Bij Cabo Polonio is een dorpje met een kolonie zeeleeuwen. We mochten daar niet in met onze eigen auto en moesten met 4x4 taxi. Daar hadden we geen zin in dus. Een eindje verderop belandden we in een hippie dorpje en maken hier een strand wandeling. Helaas niets voor de nacht. We vinden een stuk verder in een bos achter de duinen een mooi plekje. Het is net of we in een voliere zitten, zoveel vogels en zoveel verschillende stemmetjes, erg gaaf. Ik heb er mooie plaatjes geschoten.

Als we door rijden komen we in Brazilië en dat willen we nog niet, dus we slaan links af richting het westen.

Eerst door een palmbos en dan door de pampa. 

Veel vee en gaucho's op paarden.

We komen in NP Quebrada waar veel vogels zijn en wel 3 soorten gieren. De volgende dag gaan we gepakt en gezakt op weg. Het zou een mooie wandeling zijn, maar de afdaling in de canyon is best heftig en Adrie besluit terug te gaan. Ik maak het rondje wel af. Adrie zou terug naar de camper gaan. Kom ik, geheel bezweet, terug en wat denk je geen Adrie? Leeuwen zijn hier niet en ik had onderweg ook geen gieren zien cirkelen,

 maar ik maak me wel zorgen waarom ze er niet is. Met een Ranger ga ik samen op zijn motor op pad en gelukkig vinden we haar snel. Alles oke, mevrouw was nog even ergens anders heen gewandeld! Ze was wel erg gecharmeerd van mijn zorgen en dat ik gelijk brandweer en politie had gealarmeerd.

We worden wakker in een kleine wereld en we rijden de 25 km piste terug. We vinden met weinig zicht de hoofdweg. Deze is erg slecht, het is een grote lappen deken van stukjes asfalt.

We bereiken de stad Melo. Er is een recreatie terrein en volgens de kaart ook camping. Echter volgens de dienstdoende dame is het niet zo veilig en we worden verwezen naar een ander recreatie park. Erg mooi daar.

Het weer slaat om en het komt met bakken uit de lucht. Ik hoor buiten wat knetteren en zie vlammen uit de grond komen. De volgende morgen vind ik een dikke stroomkabel die bloot ligt, dus dit maar even doorgegeven, er werd meteen naar gekeken. We vinden vlak bij de grens met Argentinie warme bronnen met veel baden. Het is koud, guur en nat, maar het water is warm. Je hoofd wordt wel koud en dat heb ik geweten, dus de keel speelde al snel weer op. Ook de dag erna regen, regen, regen, dus maar dagje blijven plakken bij het warme water, er was ook een binnenbad.

Op naar Argentinie. Eigelijk moeten we, volgens de papieren, een grensovergang 100 km zuidelijker nemen, maar we proberen het bij Paysandu. Het is makkelijk dat zowel de Uruguayanen en Argentijnen in hetzelfde gebouw zitten. Er werken ook veel vrouwen en ze zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Na een belletje worden de passen en papieren voor de Turtle en motor afgestempeld en na 4 loketten zijn we, in ruim een uur, de grens over en kunnen we alle verstopte groenten, vruchten en vlees weer tevoorschijn halen.

Via een lange, hoge brug steken we Uruguay rivier over naar Argentinie. We gaan eerst naar NP El Palmar een klein maar aangenaam park. We maken er wat kleine wandelingen en op de dag van vertrek rijden we nog wat door het park.

Omdat het nog best vroeg in het voorjaar is hebben we besloten om nog wat noordelijker te gaan, met hoop op beter, mooier en warmer weer.

Eerst gaan we naar NP Esteros del Ibera, het is een erg groot park met veel meren en moeras. De weg is merendeels onverhard.

Langs de weg spotten we Capibaras, deze lijken erg op een marmot, maar kunnen wel 60 kg wegen, ze hebben grote tanden en ze zijn niet bang.

Bij het camp treffen we Fransen die we uit Montevideo al kenden, Pierre en Monique. De camping is vol, wel een mooi camp. Wij kunnen er zowiezo niet op, de poort is 3.20 meter hoog en wij zijn 3.65 meter. Op de parking ernaast is het prima. Voor de dag erna boeken we een boot trip van 2 uur en zien veel kaaimannen,vogels, een otter en nog meer Capibaras.

Aan het eind van de dag maken we nog een wandeling en spotten in een stukje oerbos Howler monkeys.

De volgende dag 125 km zandpad richting noorden naar San Ignatio Mini en de ruïnes van de Jezuieten paters die hier van 1610 tot 1767 missies hadden tot ze er door de Spanjaarden 

werden uitgeknikkerd omdat ze geen belasting betaalden. Ze hadden veel nederzettingen en goede contacten met de lokale indianen.

Hierna kwamen de watervallen van Iguazu, deze behoren tot de grootsten ter wereld en worden gevoed door Parana rivier, die dan al 4200 km heeft afgelegd door Brazilie. We hebben een mooie dag.

 De watervallen ze zijn erg mooi en spetaculair. We zijn er de hele dag. We slaan de Braziliaanse zijde over, deze heeft ook mooie uitzichten maar dit is misschien voor een andere keer.

Hierna dezelfde weg terug.

Het weer slaat om nachts. We rijden een dag in de  regen

Er ligt veel rode grond op de weg en we zien er wel weer fraai uit nadat we ingehaald werden door autobussen die ons onderspatten, overal zit rooie zooi.Zondag bezoeken we het themapark de la Cruz,  

                                                                                                 Foto genomen door Burkhard uit een heli.

 erg kerkelijk georiënteerd maar super mooi en. Geld heeft hier geen rol gepeeld, het is 1 jaar en 3 maanden open, dus nog nieuw. Er staat een kruis van 84 meter hoog waar je zelfs in de zijarmen kunt lopen. Er is een mooie vlindertuin en een orchideentuin.

Voor de nacht belandden we aan een stuwmeer en overnachten in de tuin bij mensen die hier een weekend huisje hebben.

We zijn, denk ik, wel het meest gefotografeerde voertuig van Argentinie. De mensen zijn eigenlijk allemaal erg vriendelijk en behulpzaam. Soms verwacht je een zielig verhaal en een vraag om geld, maar dat heerst hier helemaal niet, dus wel even wennen na Afrika waar iedereen te pas en te onpas zijn hand op houdt.

We horen en lezen wel over corrupte politieagenten, maar we zijn ze nog niet tegen gekomen en we hebben al wel veel road blocks gehad.

Het is best schoon en netjes hier en ik denk een stuk veiliger als in Europa, dat is ook wat ik van anderen hoor die hier al langer rond rijden.

We zijn nu afgezakt naar Corrientes, wat we morgen op de motor gaan verkennen. We staan bij een visclub aan de rivier en hebben net al een paar wasjes gedraaid met rivierwater, maar het ziet er erg schoon uit, ja ook de was. Het bed is weer schoon en we doen het dunne dekbed er weer in, het is nog wel 29 graden 's avonds en het is op dit moment erg warm en benauwd. De temperatuursverschillen zijn soms wel groot.

Ons plan is om met de Kerst bij Ushuaia op Tierra del Fuego (Vuurland) te zijn. Daar vandaan gaan ook alle boten naar Antarctica, maar dit valt dit jaar zeker niet meer binnen ons budget.

Via het net kwam ik nog een bekende vlieger tegen, Burkhard Martens. Hij schrijft paragliding boeken en artikelen voor magazines. Hij heeft een mooie site met erg veel foto's, zeker de moeite waard om eens doorheen te lopen als je een impressie wilt hebben van dit continent.

http://www.thermikwolke.de/suedamerikareise/home_reise.html

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

Je kunt rechts boven je e-mail adres invullen, dan krijg een berichtje als we weer wat hebben geschreven.

Dubbel klik eens op een van de foto's, afsluiten rechts boven op het X
Meer foto's op Picasa

Van Zee Turtle naar Land Turtle. 08-09-2012.

Ja, het heeft even geduurd, maar dan is het eindelijk zo ver. Hij is weer op het droge, stroom tegen en vele omwegen. Hij heeft met ruim een week vertraging Montevideo in Urugay gevonden.

Op 23-08 zijn we naar Buenos Aires gevlogen, dit ging vlot en bijna zonder problemen. Het zoeken was naar de laatste koffer, maar die lag ergens naast de band?

Het was koud en guur in BsAs. Gelukkig hadden we verwarming op de kamer van onze B&B. Het is een giga grote stad met 10 miljoen inwoners. Wat een drukte en wat een verkeer. Wat ons verbaasde was de toch wel hoge levensstandaard. We hadden alles wat armer voorgesteld. Nou echt niet, het is mega duur met prijzen die meestal ver boven de Europese uit stijgen. Ook eten, drinken, fruit, enz en electronika is echt gekkenwerk. Hier kosten Apple producten ruim 100% meer als bij ons. Hier kwam ik snel achter toen mijn laptop was gevallen en het beeldscherm stuk was. Zulk balen en dan ook nog 2-3 maanden wachten op onderdelen! Gelukkig vonden we in Montevideo een Apple store met een beeldscherm in voorraad.

BsAs heeft ons hart niet gestolen. We zijn er wel bestolen, ja we zijn er mooi in gestonken. Staan we bij een toeristenbus opstapplaats, komen er andere toeristen aan die ook een gids in de hand hebben en op het schema van de bus staan te kijken. Dan zien ze poep op Adrie's rug en dit helpen ze wel even snel schoonmaken. Vervolgens rollen ze de portefeuiile uit mijn buidel. Gelukkig dragen we nooit enige creditcards, documenten of passen bij ons, zeker niet in zo'n grote stad, dus bleef de schade beperkt tot wat geld en mijn vertrouwde portefeuille. Maar leuk is anders.

Omdat het schip al vertraging had hebben we de planning wat aangepast en zijn wat langer in BsAs gebleven, 4 i.p.v 2 nachten en zijn toen met de snelboot in 3 uur naar Montevideo in Uruguay gevaren. Ja, dat klinkt heel ver weg. Ook wij moesten de kaart er even bij pakken om uit te zoeken waar het lag. Het is een klein land tussen Argentinie en Brazilie in. Het heeft 3.5 miljoen inwoners, waarvan er al 2 miljoen in de hoofdstad Montevideo wonen. Dit werd voor 8 dagen onze stad. Wat was deze stad een verademing na BsAs. Mooi gelegen langs de monding van de rivier Plate.

Onze B&B luistert naar de mooie naam Una Noche Mas, wat bij ons ook het geval was, want we moesten bij boeken. We hadden er ook een paar dagen met mooi weer, maar je kunt hier wel vier seizoenen hebben in een dag.

Tijdens onze overtocht hebben we het schip met onze Turtle bijna gekruist, het moest eerst zo nodig naar Zarate in Argentinie, waar het ook nog 5 dagen bleef liggen. Ondertussen, met het jas aan, jas uit weer, had ik al snel een griep onder de leden en ook Adrie moest er aan geloven.

Eindelijk, op dinsdag 4 september, komt de boot aan en we zien 's middags de 7 campers die aan boord waren met hun begeleiders al uit de haven rijden. Nu kon ons gevecht beginnen om de Turtle uit de haven te krijgen omdat hij als vracht moest worden vervoerd. Wij gingen snel naar onze havenagent. Super aardige mensen daar en we krijgen uitleg over hoe en wat om hem uit de haven te krijgen. De eerste stop is de Douane. Op het kantoor een bitch van een vrouw die meteen begon te vertellen een custom broker moesten hebben om de auto terug te krijgen en dat ook onze motor en inventaris een probleem zouden zijn! En dat we ook nog een formulier van Migration moeten overleggen.

We hadden van onze agent een adressenlijst met daarop 300 custom brokers gekregen en er diverse al een mailtje gestuurd, maar we ontvingen geen reactie terug. W.s omdat we het in het Engels hadden opgesteld. Prijzen hadden we al wel vernomen, het zou wel zo'n1000,-Us$ zijn en dan waren er ook nog de 700,- Us$ die we bij ons agent al hadden afgetikt. Nou we raakten al aardig in paniek. Na een slechte nachrust en het maken van een inventaris lijst in het Spaans met meer dan 100 spullen er op, was de volgende stap Migration voor een of ander officieel papier. Toen met knikkende knieen weer naar kantoor 227 van de douane. Is gelukkig dat mens er niet en een andere, wel vriendelijke ambtenaar, neemt onze papieren in ontvangst en gaat er mee aan de gang. Wij duimend wachten op het bankje op de gang en na een uurtje: ja, de papieren zijn allemaal ingevoerd in het systeem. We kunnen naar de haven autoriteit om daar een haven belasting te betalen. Een aardige jongeman helpt ons: hoe zwaar is de auto? 12 ton. Dat is dan 120,- Us$ per ton. Ik stort ter plekke zowat in elkaar, ze komen gelijk met de defilibrator. Ik begrijp niet waar om we dit nu weer moeten betalen, het is geen import. Ik neem contact op met onze haven agent en deze bevestigt dat deze haven belasting wel moet worden betaald.

Ook de cheffin krijgt medelijden met ons en ze draaien de getallen wat om: onze auto weegt nu 2 ton en de inboedel 10 ton en de prijs zakt naar 440,- Us$. We betalen want we willen ons huis terug en zien geen uitweg uit deze ambtelijke molen.

Van onze haven agent krijgen we speciale passen om het haventerein op te komen en ja daar vinden we onze Turtle, gelukkig niet met zijn poten in de lucht maar op alle banden en in dezelfde staat als waarin we hem hebben ingeleverd. Ondanks de hoge koorts springen we een gat in de lucht. Er moeten nog 3 hindernissen genomen worden op het terrein, maar we rijden om 17.00 uur de poort uit. Wat een opluchting, eindelijk ons huis terug en weer een eigen bed. Wat zijn we blij.

De reis kan nu beginnen. We gaan eerst naar het camper steunpunt van Michael. Deze heeft een farm hier in de Pampa waar veel overlanders hun auto stallen. Het is een warm welkom in een koud, guur en vochtig Uruguay.

We scoren een gasfles, plunderen de supermarkt (duur) en maken de Turtle reisklaar. De volgende dag vertrekken we en we staan nu in Periapolis, aan de kust bij een jachthaven waar veel jachten liggen wachten op beter weer om hun wereldreis voort te zetten. Er zijn er ook veel die hier nooit meer weg komen, in ieder geval hun boten niet want die liggen hier soms al erg lang.

Tot een volgende keer.

Gr. Joop! en Adrie.

Camper verschepen naar Zuid Amerika en diversen info
http://www.overlanders.be/forum/viewtopic.php?f=100&t=1628

Joop weer aan het werk!

Na Spanje werd het Frankrijk. Het weer was super, dus op naar het hoogste duin van Europa. Hier kon weer gevlogen worden. Een gekkenhuis was het wel daar, wat een drukte en zeker niet ongevaarlijk.

Ook kwam onze oude Air Time steun en toeverlaat Maurice ons daar nog opzoeken. Hij was onderweg naar Madrid om daar wedstrijden te vliegen, een gezellig weerzien.

Hierna nog een bezoek aan www.futuroscope.com , erg leuk en interessant om daar weer eens te zijn.

Na onderweg de nodige vrienden te hebben bezocht zijn we weer in Soest beland. Hier mochten we bij onze stalling staan om te klussen aan de Turtle, dus nogmaals bedankt voor de gastvrijheid Corien en Wim. Ook konden we onze oude Chevrolet weer van stal halen. Na 9 maanden was de accu nog vol: starten en lopen.

Natuurlijk alle familie en vrienden bezocht en op bezoek gehad. Vooral Ma was heel erg blij dat de verloren zoon en dochter weer in het land zijn.

En toen weer aan het werk, eerst al het geregel met het opnieuw verschepen van de Turtle en daarna met alle klussen die er nog gedaan moesten worden.

Nadat we onze portie regen hadden gehad en het weer droog werd was het tijd om de lijst met klussen af te werken. Vooral de opbouw had de nodige krassen en het aluminium aan de buitenkant begon hier en daar wat te oxyderen en dus werd het schuren en schilderen en poetsen om de krassen van de Afrikaanse bomen er weer uit te krijgen.

Kilo's verf en zo'n 500 meter plakband verder staat hij er weer super mooi en strak bij. Vooral de laatste 2 weken, toen het weer zo goed mee werkte, is er elke dag op volle toeren gewerkt. Ik ben trots op mezelf en vind dat ik best wel opslag had verdiend. Gelukkig vond Adrie dat ook en ze wil nog wel 35 jaar met me verder.

Op 31-07 konden we de Turtle naar Antwerpen brengen. Wel erg spannend om je alles zo achter te laten. Via ons tracking systeem kon ik goed zien of hij al verplaatst werd en ja gisteren is hij geladen in Antwerpen en zal nu via een aantal havens naar Montevideo varen. Gelukkig doet de boot geen havens meer aan in Afrika, dat was een pak van ons hart.

Ook hebben we via Stonne, de monitor van ons http://www.overlanders.be/forum contact kunnen maken met Sarah en Merv http://moglander.com , die zitten op dezelfde boot, de Grande San Paolo, en stappen in Le Havre op en varen dus mee. Ze zullen onze Turtle in de gaten houden.

We gaan nog een weekje naar Oostenrijk om wat te vliegen, vrienden te bezoeken en de auto's die daar in de stalling staan te starten.

En dan vliegen we 23-08 naar Buenos Aires en blijven daar een paar dagen. Dan gaan we met de boot naar Montevideo in Uruguay, waar als het vaarschema aangehouden wordt, de Turtle op 27-08 aankomt. We zijn benieuwd.

Het volgende verslag zal uit Zuid Amerika komen, dus tot dan.

Gr. Joop! en Adrie.

Boot ramp nummer twee 03-07-2012.

We zijn weer in Nederland aangekomen en onze boot naar Buenos Aires zou 21-07 vertrekken van Antwerpen, krijgen we een mailtje van onze boekings agent dat de boot uit de vaart is genomen.

Grimaldi, de reder heeft problemen in de haven van Argentinie en met het vaarschema en schrapt daarom onze overtocht. Naar een andere haven geeft ook problemen omdat we als passagiers met onze begeleide auto's daar niet van boord mogen.

Er is nog een mogelijkheid naar Montevideo in Uruguay, waar ze maar 2x per maand heen varen, maar alle hutten voor dit jaar zijn al vol geboekt en onze boot zou deze haven ook niet aan doen.

Dus voor ons weer een grote ramp, na alles al geregeld te hebben en speciaal van Marokko naar Nederland te zijn gereden. Nieuwe banden gehaald, tewijl we op de oude nog wel 25.000 km hadden kunnen rijden, verzekeringen, reisboeken, enz, enz.

Het alternatief dat we van onze reis agent krijgen is het geld terug, onze camper als vracht boeken en zelf vliegen. De overtocht kostte €8700,- incl de hut en 30 dagen aan boord en de Turtle natuurlijk (€3100,- )

Om de camper nu als vracht te versturen zijn de kosten €5000,- naar Montevideo in Uruguay. Als we dit geweten hadden we misschien toch geprobeerd vanuit Dakar te verschepen.

Ook moeten we zelf vliegen en ergens een maand verblijven, omdat we op dit moment in de camper wonen.

En het grootste probleem is dat we onze Turtle niet in de gaten kunnen houden onderweg.

Als alles lukt hopen we begin Augustus de camper als vracht op de boot te kunnen zetten.

En probleem 2 is dat we nu vluchten moeten gaan boeken, terwijl je bij Grimaldi nooit de zekerheid hebt dat ze op tijd varen of uberhaupt wel gaan en dan staat je camper nog op de kade, terwijl jij al moet vliegen en dit valt niet onder je annuleringsverzekering . Deze problemen hebben we verleden jaar met onze poging om te verschepen naar Baltimore allemaal al ondervonden. USA.http://www.overlanders.be/forum/viewtopic.php?f=56&t=1045

Tot een volgende keer.

Gr. Joop! en Adrie.

Op naar Spanje. 15-06-2012

Op 4 juni na 2 maanden Marokko, het was ons een waar genoegen, gingen we over naar Spanje.

We sponsorden nog even de Marokkaanse staat, na onze Turtle nok en nokvol met 1000 liter diesel te hebben gebunkerd, hopen we tot aan Buenos Aires te komen. Zelfs de afvalwater tank hebben we vol gegooid, dit leverde aan besparing wel een gratis overtocht op.

Op zondag zijn we met de ferry van Tanger Med naar Algeciras gevaren. Het was alweer laat en er moest natuurlijk ingeslagen worden en dus gelijk maar overnacht voor de Lidl. Grappig was, dat een paar dagen later, ik van de bedrijfsleider, ook een paraglider piloot, een lift kreeg de berg op bij Algodonales.

Onderweg naar het noorden hebben we erg mooie route's gekozen. Het landschap is in deze tijd schitterend: alle velden met goudgeel graan bewegen zich als zeeen op de wind. Alles is nog fris en groen.

Bijna constant hebben we een vogelshow, een bijna oneindige lijst met vele soorten. Adrie heeft er weer diverse kunnen aftekenen in haar vogelboeken.

We vinden bijna altijd wel een mooi plekje voor de nacht, soms zo mooi dat we er wat langer blijven.

Na de voorraden weer op peil te hebben gebracht zijn we slinger de slinger door natuurgebieden en rijdend van de ene bezienswaardigdigheid naar de andere omhoog gereden. Het natuurpark van Montfrague was een highlight. Spanje heeft een groote hoeveelheid aan cultuur te bieden: de Romeinen, de Mooren en het strenge Christelijk Roomse geloof hebben hebben in 21 eeuwen een schat aan bezienswaardigheidheden achtergelaten.

Ook zijn we helemaal omhoog gereden naar de start van Piedrahita op 1930 meter, waar ik ook nog lekker gevlogen heb. Op deze noordstek kun je tot erg laat nog boven blijven en mijn laatste toplanding was om negen uur in de avond. Het was 's nachts wel koel op de top en we hebben zelfs weer eens onder 2 dekens geslapen. Helaas werkte de volgende dag de wind niet erg mee dus zijn weer verder gereden, iets waar ik eigenlijk de volgende dag spijt van had, want volgens mij was het een super vliegdag.

Door al deze omwegen hebben we al weer 1300 km gereden en zijn nu ter hoogte van Madrid. Normaal is dit 700 km. Het weer is super en we houden de weerkaarten in de gaten want we hebben een hekel aan regen. De afgelopen 7 maanden hadden we 2 dagen met regen. Dit zal straks in het noorden wel anders worden.

Tot een volgende keer.

Gr. Joop en Adrie.