woensdag 28 november 2012

Chile, of al places!


We waren in totaal 14 dagen in het mooie natuurpark Los Alerces.

We bezoeken in El Bolson, 100 km te noorden van Esquel, Klaus en Claudia met de dochters Anna en Mona op hun farm in een oogstrelend gebied. Ze hebben hier 100 ha. grond en wat schapen. Ze verbouwen zelf hun groenten.
Ze zijn een Overlander steunpunt hier in Argentina en via hun hebben we ook onze verzekering voor de auto en de motor afgesloten.
Claudia bakt zulke heerlijke taarten zodat we er wel 6 dagen zijn blijven hangen.
Ze hebben een boek geschreven over hun reis rond de wereld, een onvoorstelbaar verhaal. Ze zijn met 2 Yamaha's 500 cc 16 jaar lang de wereld rondgereisd. Ze begonnen in 1981. Het begon toen hij zijn zus weg bracht naar het vliegveld, ze woont in Japan. Klaus zegt dat hij haar wel zou komen opzoeken met de motor en zo groen als gras begint hij aan dit avontuur, zijn vriendin Claudia, net 20 jaar, wil wel mee en ze besluiten dat zij het zou proberen tot Griekenland. Uiteindelijk gaat ze toch mee, door Iran waar Khomijni net aan de macht komt, door Pakistan en door Irak waar de Russen net binnenvallen en dan India waar ze, na alle ontberingen te hebben overleeft, besluiten om toch maar wat langzamer te gaan. Ze zetten Japan even aan de kant, komen er wel en ze rijden illegaal door Chinaen veel oorlogsgebieden. Hierna volgt een reis door gehele wereld. Ze werken soms wat om geld te verdienen en met gemiddeld 6 weken per jaar lukt ze dat. later schrijven ze veel voor magazines.
In Argentina waait het zo hard dat het rijden op de motoren bijna onmogelijk is. De twee motoren worden aan elkaar gemaakt, Klaus fabriceert een mast met zeil en ze zeilen duizenden km over de wegen in Patagonia.
In Alaska heeft hij het idee opgevat om een amfibie voertuig te maken dat aangedreven wordt door de motoren. Ze leggen op dit vlot ruim duizend km af over de Yukon rivier in Alaska en later ook nog 3000 km over de Amazone en van Antwerpen naar Keulen waar ze in 1997 hun reis beeindigen, hun boek schrijven en lezingen geven die zo populair zijn dat er zelf 300.000 mensen op af komen. Hun boek is het meest gelezen reisverhaal in Duitsland.
Helaas is het boek alleen in het Duits, mocht dit geen probleem zijn dan is dit misschien een mooi geschenk voor de feestdagen.
ISBN 978-3-462-03007-5

Ik heb nog een uurtje gevlogen in El Bolson, met de motor omhoog gereden, een lastig pad naar een kleine start. De motor in het bos verstopt, want als ik niet boven kan landen moet ik maar weer zien hoe ik boven kom. Het was wel weer even wennen in deze voorjaarsthermiek. 1000 meter boven de start uit was het uitzicht schitterend met al die besneeuwde bergen.
Ook al weer lang geleden dat ik zulk thermisch weer heb gevlogen. De toplanding was erg lastig maar het lukte me om hem neer te zetten in deze thermische omstandigheden.
Ik ben dan wel een oude teckel, maar nog geen laffe.(insiders grapje)




Aan de zuidkant van natuurpark Los Alerces staat in de folder nog een gratis camp. Het blijkt verder als gedacht. Ik loopt van het camp een stukje verder en zie dat we 500 meter van de grens met Chile staan. Niet geheel gepland pakken we de reisboeken en besluiten door Chile een stuk naar het zuiden te gaan. Het weer zit niet erg mee maar het landschap is weer oogstrelend, wat een prachtige natuur hier, met leuke dorpjes. Chile is een dun bevolkt land en (op papier) het veiligste land van Zuid Amerika. Het is wel erg duur en voor buitenlanders zijn de kosten van de camps en parken nog eens 100% meer, bv 25 euro voor een nachtje op een camp in een park. Dit zit er voor ons niet in, we vinden wel onze eigen mooie plekjes voor de nacht. Het is mooi dat we een voertuig hebben dat op heel veel plaatsen kan komen en compleet selfsupported is. We halen met een pompje water uit de rivier die gevoed wordt door de gletscher waar we nu voor staan. Adrie draait wasjes, bakt ons eigen brood en pizza in de oven. De diepvriezer, de koelkast en de boiler werken op stroom van de zonnepanelen. Ook de 24V magnetron, maar die begon van de week te roken en te stinken, er zijn een paar onderdelen verbrand. Hopelijk kan ik hem weer maken. Onze zonnepanelen geven genoeg stroom met een mooi zonnetje en met de schone lucht hier zelfs max 25Amp/uur, als de accu dit nodig heeft. We hebben al meer als 40.000 amp bij 24 volt opgewekt met de cellen in nog geen 2 jaar nadat we deze gekocht hebben in Marokko.


Tot een volgend keer.
Gr. Joop en Adrie.

vrijdag 16 november 2012

National Geography in 4D. 04-11-2012.






Maandag: Flavio zelf in werkkloffie en een monteur Pepe erbij. Eerst wat materialen inkopen en toen konden we aan de gang. Eerst 2 pijpen gebogen en aan ons frame gelast.
Hierna een frame met gaas gemaakt dat kan scharnieren. Omhoog op onverharde wegen en naar beneden op verhard. We wilden er eerst nog perspex ruiten in zetten, maar ik denk dat het zonder ook prima gaat.

Morgen nog even afwerken en spuiten.
Er werd in de kantine nog even een heel lam op de grill gelegd voor de lunch, met nog worsten, brood, salade en wijn. En we werden uitgenodigd om mee te eten.
Adrie vroeg of dit altijd zo gaat maar normaal doen ze dit op vrijdag. Ter ere van ons dus op maandag.

We beginnen ons wel een beetje beschaamd te voelen,want ook geld wil hij niet hebben.

Hij is klaar onze goalkeeper ofwel stenen vanger en het ziet er wel erg imposant uit.
Het was een geweldige ervaring om hier een 3 dagen te werken, ik met mijn 3 woorden Spaans. We hebben er iets moois van gemaakt, Pepe en ik.
Het rijden is natuurlijk wel wat anders met zo een rooster voor je neus, het zal wel wennen.

Vrijdag afscheid genomen. Flavio was weer op de zaak. We hadden een passend geschenk voor hem gevonden en hij is er erg blij mee.

In het voorjaar waren we in Futuroscope in Poitiers en we hadden daar de ervaring van een 4D film met een film over een postvlieger die neerstortte in de Andes. Nu zijn we er zelf, echt gaaf!
We hebben het gevoel dat we nu ook de hoofdrol spelen in een natuurfilm, het is zo onwerkelijk mooi hier in Patagonia, een enorm ruige mooie natuur. Met onze Turtle vliegen we over de onverharde wegen en komen zelden iemand tegen. Wat zijn wij een bofkonten dat we dit mogen ervaren.
Na eerst de voorraden te hebben aangevuld in een erg leuk ski en outdoor stadje gaan we naar het natuurpark Los Alerces. Een schitterende omgeving: azuur blauwe meren, hoge bergen met sneeuw er nog op en gletschers met blauw ijs. Er is wel erg veel wind en de nachten zijn koud. We maken er een paar wandelingen en zien een paar Alerces, de bomen waar het park naar is vernoemd, er zijn er een paar van wel 4000 jaar oud en 60 meter hoog.
We staan 6 nachten op gratis camps van het park direct aan het water.
Daarna kwamen we aan in El Bolson, waar Klaus woont. Via hem hebben we onze camper verzekerd en we gaan daar de polis op halen. Het is ook een vlieggebied, dus wie weet kan er ook weer gevlogen worden.

En ook is daar de ervaring met de mensen hier. Het blijft ons elke keer weer verbazen hoe behulpzaam en oprecht geinteresseerd de mensen zijn hier en dat zonder bijbedoelingen. Dat is wel heel anders dan wat we de laatste tijd hebben ervaren in West Afrika en de onpersoonlijkheid en de afgunst die we vaak in onze Westerse cultuur bemerken.

Het reizen op onze manier hier nog mogelijk. We zien een mooie stek voor de nacht en strijken er neer. Soms komt er iemand langs, bv een politieagent tijdens de koffiepauze, papieren controleren, een vriendelijk praatje en nog wat adviezen. Staan we op een mooi plekje aan de rivier, komt de eigenaar even checken of er geen foute mensen staan met die truck, die zijn schapen stelen op zijn land. Volgens hem konden we beter op de farm komen staan, dan hadden we nog een beter uitzicht op de rivier. We bedanken hem voor het aanbod, we vonden het hier al mooi genoeg.



Natuurlijk is het ook wel eens afzien: de grote afstanden. Als de wind buldert en de Turtle staat te schudden en je er midden in de nacht uit moet om hem met de neus in de wind te draaien. Of het is guur en koud, maar dan komt er een zonnetje en dat maakt het dan weer snel goed. Of er is een walvis die een mooie sprong maakt voor je deur.
Soms is de accu van je E-book weer eens leeg. Of de Turtle heeft alweer dorst en je moet er weer 500 liter diesel in gooien.
Ja het leven kan hard zijn in Patagonia.

Tot een volgend keer.
Gr. Joop en Adrie.