Yes, still alive and kicking.

 Als eerste: alle familie en vrienden een prettige Kerst een voorspoedig Nieuw Jaar.

Ja, 11 weken zijn we blijven hangen in Pipa. Een prima locatie. Leuk dorpje met goed eten en drinken. We vonden zelfs een restaurant dat voor €3,- goed eten heeft: je krijgt 2 stukken vlees en de rest is buffet met veel keus en zoveel je wilt. We zijn erg verbaasd dat ze dit kunnen serveren voor die prijs in een van de duurste landen ter wereld. Gelukkig hebben we daar geen last van en vinden het allemaal wel meevallen. De diesel is €0.80 p/l, camping €8,-, dus als je een beetje oplet valt er best goedkoop te leven in Brazil.

Doordat we zolang op een plek zijn gaat de tijd snel en vliegen de weken voorbij.

Als de wind het toelaat ga ik kiten. Het is een perfecte locatie in Barra do Cunhao. Met de motor is het 20 km met een goed stuk off road, dus een goede warming up voor het kiten. Na zoveel training word ik steeds beter en maak al kiteloop turns en speel soms wat in de golven.

Dan zie ik op Windguru dat, na 2 maanden, de wind minder wordt de komende dagen. De school wil wel een downwinder organiseren.

De wind is goed en we gaan 15 km op zee, langs de kust, met 2 begeleiders. Het voor mij de eerste keer echt op zee. Er zijn soms giga golven van wel een meter of 3 hoog. Ik sta best gespannen op het board, de spieren spelen op en we moeten nog een heel stuk. We komen langs de camping waar Adrie van bovenaf foto's van ons maakt. Gelukkig is het tweede deel wat makkelijker en hoeven we niet zoveel meer af te kruisen.

Onderweg kom ik een reuze zeeschildpad tegen, echt gaaf.

Tussen de hoge golven door maak ik een mooie landing op het strand. Ik zie dat mijn beide voeten behoorlijk kapot zijn geschuurd door de voet banden. Deze waren verkeerd om gemonteerd. Foutje, bedankt.

Dat betekent de komende weken geen kiten, maar er is ook geen wind van betekenis. Het duurt wel 3 weken voor het weer genezen is in deze tropische temperaturen.

Dan kan ik mooi aan de Turtle werken. Door de zoute lucht begint hij op veel plaatsen te roest te vertonen. 3 weken schuren en verven en ik spuit ook het hele chassis in met vloeibare vaseline. Ja, hij knapt er wel van op.

Op 5 dec is Adrie jarig en we gaan op de motor naar Natal voor een cadeau en wat site seeing.

We vinden een nieuwe E-reader, een Kindle met backlight en nu kan ze dag en nacht lezen.

Op de camping hebben we leuke contacten en we organiseren een pizza- avond, heel gezellig en zelfs ik aan de alcohol. Ik heb de volgende dag een kater van 2 bier en 2 wijntjes, dat krijg je als je niets gewend bent.

Ook kan ik de camping mooi gebruiken als start en landingsplaats voor mijn Paraglider en dus, als ik het schuren en verven zat ben, even een vluchtje. Het landen is wel wat lastig en klein maar na de nodige oefening lukt het nu prima.

We krijgen bezoek van Daniel, uit Ponta Negra. Hij vliegt al 3 jaar maar maakt nog wel eens een foutje. Hij heeft ook wel veel geluk en heeft zich nog niet bezeerd.

Ik heb Adrie kunnen overhalen om weer naar het noorden te gaan omdat daar meer wind is.

En dan, eindelijk, 16 december nemen we afscheid van de camping, de vrienden en de honden. Het was ons een waar genoegen.

Na eerst de voorraden te hebben aangevuld in Natal (dat was hard nodig) zijn we doorgereden naar Canto da Barra bij Fortim, waar we al eerder hebben gestaan, bijna op het voetbalveld.

Helaas hebben we nog last van vuil in de diesel: er groeit een bacterie in en die heeft de laatste maanden lekker zijn gang kunnen gaan. Er moet onderweg nog driftig gesleuteld en doorgeblazen worden, maar het lukt allemaal weer.

En ja, er is genoeg wind en er kan weer gekited worden. Adrie staat helemaal versteld van wat ik in de afgelopen maanden heb bij geleerd. Stond ik 3 maanden geleden hier nog als een oude lul in de poephouding op het board, nu ziet het er al heel profi uit: mooie draaien, sprongen en kiteloops turns.

Met de Kerst zijn we dus weer terug bij af en op de plek waar ik ben begonnen met kiten in Ilha do Guajiru.

Tot volgend jaar.

Gr. Joop en Adrie.

Pipa in Brazil, een prima plek.

We staan al een paar dagen bijTibau do Sul, op een erg mooie plek met een miljoen dollar uitzicht op de Lagoa. Er zwemmen elke dag wel wat dolfijnen.

Je kunt er ook kiten en paragliden. We zien een heel stel kiters met het pontje oversteken, maar er is te weinig wind. Het is wel goed om te paragliden, dus ga ik vliegen. Erg leuk en een goede beslissing.

Het wordt weekend en op ons plekje bij restaurant Peixe & Cia kan het wel eens druk worden. We rijden 8 km verder naar Pipa en boven op de klif, 40 meter boven Praia de Amor vinden we een leuk campinkje. Met wat pijn en moeite kunnen we er komen. In het weekend zijn er wat tentjes maar verder is het heerlijk rustig. En erg aardige mensen: Salma en Roberto, die ook taxi rijdt. En de honden Brisa en Leo.

Als we ons hebben geïnstalleerd rijden Luis en Lacey de camping op, dat zijn Overlanders uit California die we in Chile, Argentinia en Bolivia al hadden ontmoet. Hoe is het mogelijk dat we hier elkaar weer treffen in dit giga grote land.

Er is een kite-stek bij Barra de Cunhau. Hier is een uitloper van een rivier naar zee welke goede kite mogelijkheden heeft. Er is een school en een lokaal project waar de jeugd kan kiten met gesponsorde spullen.

Met de motor is het een mooie off road rit, maar wel een gedoe met het meenemen van al die spullen. Gelukkig kan ik een deal maken met de kite school en kan daar gebruik maken van de infrastructuur, wel zo handig.

Ik ben hier nu al bijna een maand aan het kiten en ik word elke dag beter. Het is ook een keer goed fout gegaan: mijn kite klapt hard op het water, er vliegt een stop uit en hij loopt leeg. Helaas is het uitgaand tij en ik drijf met het spul de zee op. De jongens van de club komen me redden op hun golf boards. Verder op zee is een rif met behoorlijke brekers. Een van de kiters neemt mijn board, een ander sleept me naar het strand en scheurt hierbij ook nog zijn kite. Ondertussen zijn er 3 bezig mijn kite te redden. Helaas voor de kite gaat dit wat hardhandig en hij komt behoorlijk kapot aan de kant. Goed balen, mijn beste kite. Gelukkig ziet kite-doctor Paulo er nog wel brood in en hij repareert hem weer. De kapotte kite van mijn redder is een oud ding dat al veel te veel heeft meegemaakt. Ik ben zo blij dat ze me geholpen hebben dat ik hen mijn 12 meter Core kite doneer. Het doet wel zeer, want op dat oude beestje heb ik het geleerd. De jongens zijn er erg blij mee en elke dag dat ik kom kiten zie ik dat ze hem gebruiken, erg leuk.

Ik wil met de camper hier wel gaan staan, maar Adrie heeft het prima naar haar zin op de camping. Ze heeft er weer honden en het is dicht bij het dorp en het strand. Voor haar beter als op het strand in de wind en het zand.

Dus maken we deal met de camping en mogen voor er 8 euro per nacht blijven.

Ook rond de kliffen bij Pipa is het goed vliegen als het geen kite weer is. Onze bakker, Joao, vliegt ook, maar is nog zo een beginner dat ik al weer snel les sta te geven, niet mijn plan. Ook maak ik contact met Olaf, een Nederlander die een kite school heeft in Cunhau. Hij is ook paraglider, met gelukkig wat meer ervaring als de koekenbakker.

We zijn hier nu al een maand en hoe nu verder? Het plan was om in Januari de Dakar rally te gaan bekijken, maar het kiten is een leuke sport en een goed tijdverdrijf en Brazil heeft nog veel te bieden. Ook willen we in 2014 de zomer naar Nederland en de vrienden en familie, speciaal Ma, bezoeken. Dat houdt in dat we nog 7 maanden hebben en dus rustig aan kunnen doen en van leven genieten. Ook kunnen we zo lekker goedkoop leven. Dus we blijven nog in Brazil.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

Strand, Zee, Palmbomen.

We zijn al weer 3 maanden in Brazil. Helaas kan ons visum niet worden verlengd en zijn we nu dus Illegalen en zullen een boete krijgen als we het land verlaten. Gelukkig zal deze niet zo hoog zijn als het vergeten opschorten van onze auto's. Wat een pech deze boetes, geen APK en geen verzekeringen, dat kan wel 3000,- Euro worden. Het is toch belachelijk zulke hoge straffen voor zo een klein vergrijp, dat wordt water en brood de komende maanden en ik ben al 4 kg afgevallen met mijn nieuwe sport.

We moeten nog wel vele duizenden km rijden en met ons tempo kan dat dus nog wel even duren.

Na 3 weken onder de palmbomen verlaten we het kite paradijs Ilha do Guajiru. Ik heb de basis van het kiten onder de knie en moet nu verder oefenen. De volgende mooi stek is Barra Nova bij pousada Escape. We konden achter de pousada staan. Er zijn daar veel wedstrijd kiters die daar in de winter trainen. Na een week gaan we wat verder naar Canoa Quebrada, dat viel ons wat tegen. Ik heb er nog wel even gevlogen. Ik zag een mooie plek vanuit de lucht en dus de volgende dag de bandendruk verlaagd en het duin op naar boven, perfect. Na een stukje werd de route wat schuiner en de Turtle begint achter weg te glijden het duin af. We staan erg schuin en Adrie staat te trillen op haar benen. Het is zo erg dat we zelfs niet de camera durfden te pakken achter uit de camper. We halen de zandplaten van de auto en plaatsen deze achter de banden. De geul die ik getrokken heb is giga, het zand lijkt wel water. 3 stappen omhoog en 2 naar beneden, van dat soort zand. De banden nog verder leeg laten lopen en op de platen gereden. Wat een opluchting, toch een stuk stabieler. We pakken ook de lucht krikken er bij. Deze zijn erg groot en stevig en zo kunnen we elke keer een paadje maken. Na een keer of 10 durf ik het wel weer zonder. Het is minder steil en ik kan van hier weer het duin af rijden. Aan de andere kant van het dorp zoeken we de weg naar de kite stek en ja hoor, ik rij weer vast. Zelfs de as zit er lekker in, maar de banden spanning kan nog lager en we komen er weer uit.

De volgende dag rijden we een stukje terug naar Fortim er is daar een erg mooie plek direct aan zee aan de uitmonding van de rivier. Het is een oogstrelend schouwspel: op- en afgaand tij, de lokale vissers met hun zeilbootjes, de duinen, de windmolens en natuurlijk de kiters. De kite's die ik heb gekocht zijn voor mij te moeilijk. Gelukkig heb ik nog een 12 meter erg oude kite kunnen kopen en hier gaat het prima mee. Kite vriend Gottfried waar we eerst mee in Ilha do Guajiru en later in Barra Nova waren wil aan deze (arme) zwerver wel zijn spullen verkopen en dus gaan we weer terug naar Barra Nova om het op te halen. Hierna weer naar onze lieveling stek bij Canto da Barra (Fortim) en zo zakken we verder en verder de kust af, van kite spot naar kite spot.

Bij de Makro in Natal doen we nog maar eens groot inkopen en vinden er zelf hagelslag en nu zijn we dan aangekomen op weer een erg mooie plek, bij Tibau do Sul, 5 km van Pipa. Bij een restaurant zag ik een plek om te staan. De eigenaar, Gonzalo, vond het prima. Er zit zelfs een hek om heen dus hopelijk geen enge mannetjes die 's nachts proberen in te inbreken of ons lastig vallen. Ja, dat komt helaas wel eens voor. Brazil staat bekent om een van 's werelds hoogste criminaliteit. Mensen zijn vaak verbaasd dat wij op deze manier durven te reizen en overnachten. Ga je daar heen, dat is levensgevaarlijk en zelf zijn ze er nooit geweest, maar met het internet en tv is de wereld erg klein geworden. Vroeger waren problemen echter veel groter: oorlogen, dictators, slaven, onderdrukking en het uitmoorden van hele volksgroepen vanwege geloofsovertuigingen of discriminatie met miljoenen doden en hele werelddelen waar je niet meer kon reizen. Natuurlijk zijn al die problemen er nog steeds, maar gelukkig door hetzelfde internet en de tv ook weer minder.

We zijn echter van mening dat het grootste gevaar wat we lopen het verkeer is op de weg.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

Stop, tot hier en niet verder.

 Nee, we zijn, na bijna 5 jaar, nog niet 

reis-moe. Maar na ruim een jaar op dit continent zoeken we een plekje waar we goed de winter kunnen door komen. Op ons lijstje staat Jericoacoara, maar van andere mensen kregen we een tip van een camping 15 km voor Jeri aan Lago Paraiso bij Jijoca. Het is een kleine camping met een eigen strand aan een heerlijk zoetwatermeer. We vinden een mooi plekje onder de bomen. Wel slecht voor onze zonnepanelen, maar er is ook stroom en water. Na al die weken moet er nodig worden gewassen en we nemen meteen maar alles onder handen. We blijven 12 dagen op de camping O Tiao.

Ik ga met de motor Jeri verkennen zonder Adrie, omdat het nog al veel zand is en het is erg los met diepe sporen. Dat maakt het met de dikke Yamaha van 170 kg niet makkelijk. Ondanks mijn Enduro ervaring in de smalle sporen ga ik 3x onderuit. Niet ernstig, maar mijn ego krijgt wel een knauw.

Jeri is een leuk vacantie dorp met alleen zand straten en veel restaurants, bars, leuke boetieks en veel adventure sport bedrijfjes: kiten, surfen en rijden met buggies in de duinen.

Omdat op de motor met Adrie achterop geen optie is als ik kijk naar mijn scheenbenen, pakken we een taxi. Die rijden er volop en het zijn bijna allemaal Chevrolet D20 maar geen 4x4. Ik sta er versteld van hoe goed ze door het zand rijden.

De eerste keer hebben we een mooie strand wandeling gemaakt naar een rotsboog. Een hele tippel. Hierna een goede pasta gegeten. We hadden ook nog een wolkbreuk boven ons en dat water spoelde als een kolkende rivier door de straten naar zee. Gelukkig zaten we in het restaurant en bleven droog.

We hadden op de camping een leuk contact met onze buren: Rodolfo en zijn vriendin Penha en 2 dochters. Hij nodigde ons een keer uit om een koninklijke kippensoep te gaan eten, echt erg lekker.

Na 12 dagen dus weer verder. Adrie ziet op de kaart een plekje aan het strand, goed voor de lunch. De plek is super, onder de palmen direct aan het strand. Het blijkt hier een kitesurf paradijs te zijn en er zijn hier 8 Pousada's (zoiets als lodge) in handen van buitenlanders. Die krijgen voor het merendeel buitenlanders om te kiten. We zijn met onze Turtle al snel een wel bekeken object. De buurman, David van Windy Addiction.com komt ook eens kijken. Hij heeft een Unimog gehad in Canada en als we iets nog nodig hebben zijn we welkom.

Het is een spektakel van je welste met al die kiters en we besluiten maar een nachtje te blijven. Het worden er wel 21. De volgende morgen word ik gevraagd om de buggy te rijden voor David, want ze willen een downwind run maken. Over zee, dan de rivier in en hier in de laguna weer uit komen. Gaaf dus. De buggy is een schroothoop van je welste. Als ik eindelijk de weg terug heb gevonden komen de mannen ook alweer ruimwinds de lagunana in geraced. Thierry, een Nederlander die ook mee was, heeft een rib gebroken of zwaar gekneusd, hij baalt er goed van en kan amper lopen van de pijn.

's Avonds horen we Nederlands praten buiten de Turtle en maken leuk contact met een stel uit Haarlem: Martin en Ellen. We hebben met hen een gezellige tijd. Ze zijn hier ook om te leren kiten. Martin is erg fanatiek en weet van geen ophouden wat hem vaak lange wandeltochten oplevert. Ellen vind het toch wel erg moeilijk en besluit na een week te stoppen.

Na een paar dagen rust zit kiten er voor Thierry niet meer in, hij baalt er goed van. Bij mij kriebelt het wel en ik doe hem een bod op zijn spullen. We komen tot zaken, dus ik 6-8 en 10 meter kite's rijker en een board, bar en trapeze.

Mijn grootste zorg is mijn tennisarm, deze ingepakt met een soort brace. David geeft me onderricht en ik leer al snel de Jezus-walk. De arm houdt het. Na 7 uurtjes les heeft mijn instructeur andere plannen en word ik voor de leeuwen (of waren het haaien) gegooid. Van vriend Martin heb ik geleerd vooral bovenwinds te beginnen. Adrie word mijn caddy en helpt met starten en landen en het dragen van het board ivm met mijn tennisarm als ik weer een keer aanspoel een paar honderd meter aan lage wal.

Elke dag lig ik wel een uur of 2-3 te spartelen in het water. Soms word ik giga gelanceerd en alle gaten in mijn lichaam zijn nu goed doorgespoeld met zout water. Gelukkig heb ik mijn helm op en ik heb van Martin handschoenen gekregen die zeer goed van pas komen.

Het waait hier dus elke dag van de planeten en met 20 tot 30 knopen is het soms super frustrerend: er vaart hier een Braziliaanse schoonheid in een string die de sterren van de hemel springt en daar ligt Joop dan te spartelen. Het gaat elke dag wat beter en na 12 dagen zie ik eindelijk het licht: het lukt me eindelijk. OK, niet altijd even gecontroleerd, maar ik kite nu ook van links naar rechts door de laguna zonder hoogte te verliezen.

Onze Turtle is al behoorlijk afgeladen dus moet er ruimte worden gemaakt voor de kite spullen. Ja, daar komt mijn handelsgeest weer boven. Ik verkoop hier vervolgens mijn kayak en onze fietsen die we het afgelopen jaar maar 2x hebben gebruikt.

Met deze opbrengsten kan ik mooi mijn nieuwe kite sport financieren.

Nu nog meer ervaring opbouwen. Er zijn hier langs de kust nog vele mooie stekken om te kiten en te paragliden.
Dit was een korte samenvatting van mijn nieuwe kite avonturen.

En ja, voor Adrie is het wel afzien: waden door rivieren en de mangroven modder om haar mannetje te volgen, de schat! Gelukkig heeft ze ook weer vier honden om voor te zorgen, dus ze verveelt zich niet. Ze heten Hondje, die heeft mij geadopteerd, Kwibus is een grote witte slungel en dan hebben we ook nog Anna, een mager scharminkeltje, maar Ma zei: noem haar maar naar mij, en Mamma die hoog zwanger is. Dan begint het drama: ze heeft onder een boot hier op de kant een kuil gegraven, waar we hopen dat ze haar jongen zal werpen en niet onder camper, waar ze met z'n vieren wonen en ruzie maken. 's Morgens komt er iemand met een van de puppy's. Mamma werpt ze overal en wil ze niet. Ik probeer de pup aan haar tepel te krijgen maar ze wil echt niet. Ik leg de pup dan maar in haar nest en Mamma er bij. Ik ga kiten, maar 's middag ga ik toch maar eens kijken of het wat geworden is. Maar nee hoor, de pup is het nest uit gekropen en ligt in de zon, nu al 6-7 uur zonder verzorging. Ik vraag Adrie: wat doen we nu, zal ik hem doden of gaan we zelf proberen hem in leven te houden. We maken een speen en met veel geduld lukt het ons hem aan het drinken te krijgen. Na wat zoeken op het net komen we er achter dat het geen koeienmelk moet zijn en ook geen palmnoten melk. Waar vind je in dit gat puppy melk. Helaas, hij sterft 's nachts. Weer een ervaring rijker en een illusie (hondje) armer.

Tot ons volgend verhaal.

Gr. Joop en Adrie.

Wat een giga-groot land, Brazilië.

We verlaten de Pantanal en onderweg vinden we een heel pittoresk dorpje: Cidade de Goias, erg oud en heel authentiek. Op zoek naar een overnachtings plek vinden we een zwempark met camping, erg mooi maar veel geluidsoverlast, echt die Brazilianen breken wat dat betreft alle records.

We besluiten eerst naar het noorden te rijden en dan via de kust naar het zuiden, zodat we in het begin van de zomer niet weer in de kou zitten zoals verleden jaar.

Het zijn heel grote afstanden hier. We rijden echt de hele dag langs maïsvelden, zo ver als het oog rijkt. Ze maaken er hier brandstof van, zelfs zoveel dat ze het kunnen exporteren. We zien de mega steden niet zo zitten en slaan voor Brasilia al af naar het noorden de 153 op. Een erg drukke weg met veel vrachtverkeer en maar 2 baans, wat het soms wel erg spannend maakt. Zeker omdat het erg heuvelachtig is moet er natuurlijk helling op ingehaald worden.

Je kunt onderweg goed eten en slapen bij de grote tankstations maar het is daar best druk en niet zo rustig dus zoeken we vaak een wat meer afgelegen plekje. Zo komen we ook aan een groot stuwmeer: Lago Serra de Mesa. Hier liggen ook wat woonboten, sommige op de kant omdat het meer nu wel 15 meter lager staat dan voorheen. We maken leuk contact met een paar woonboot-mensen: Swami en Saulo. Helaas komen er een stel gekken 's nachts met een als discotheek omgebouwde auto voor hun feest en wij hebben geen prettige nacht. Als we weg willen gaan zijn de start accu's leeg. Dat had ik al eerder gehad. We gaan op zoek en naar een accu specialist en het blijkt dat een van onze start accu's is overleden. We zetten er 2 nieuwe in en gaan maar weer terug naar het meer. We maken met Swami en Saulo een mooie zon's ondergang tocht over het meer.

De volgende stop is weer 600 km verder bij Palmas.

Helaas laat de Turtle ons in de steek. Hij houdt in en loopt niet meer goed. Het diesel filter is bijna leeg, dus denk ik dat hij ergens valse lucht trekt. Zoeken, zoeken, maar het probleem wordt steeds erger. 10 km voor Urupi stranden we echt. Ik krijg hem niet meer aan de gang. Het wordt al donker en daar staan we dan op een erg drukke twee baans weg waar het verkeer ons voorbij raast. Ik stop een brommer en deze belooft hulp te sturen, maar we zien niemand komen en ook de politie stopt niet ???? Het is nu donker. Met veel lichten weten we eindelijk een politie wagen te stoppen. Het is geen verkeerspolitie, maar ze waarschuwen deze over de radio. Dan stopt er ook nog een man in een pick-up. Hij is monteur en wil wel even kijken. Gelukkig komt de politie ook en dat maakt het wat veiliger om te sleutelen zo langs de weg in het donker. De cabine weer gekanteld en met lucht blazen we de leidingen door. We vinden in een banjobout van het brandstof pompje vuil en ja, na dit gereinigd te hebben doet de Turtle het weer en wij zo blij. Edgar, zo heet de man wil geen geld. We geven hem een fles wijn, bedanken de politie en gaan op zoek naar een plek voor de nacht.

De volgende dag toch nog voor controle langs bij de diesel specialist. Hier controleren en reinigen we alles en stellen ook de injectoren opnieuw af. De kosten vallen erg mee: 85 euro. Daar red je het niet mee in Nederland.

We komen dus toch nog in Palmas, eerst via Taquarucu, dit is een eco dorp? Geen idee wat ze daarmee bedoelen, geen eco gezien. De natuur is wel erg mooi met veel watervallen. Bij de eerste lopen we een mooie route en ik zwem nog onder een waterval. Terug zoeken we een camping, maar deze blijkt gesloten ivm met renovatie werk. We zien nog een ander bord met een waterval op een farm, we rijden maar het pad wordt erg smal en er zijn veel bomen. Dan stranden we toch bij een bruggetje wat ik niet zie zitten. Achteruit en zien te draaien. Dan raak ik een hoge paal met de linker zijde van de cabine en breek de hele richting aanwijzer en zijn behuizing in tweeën. We vinden een rustig plekje en alles wordt gedemonteerd. Gelukkig had ik nog 2 componenten epoxi mee en heb het allemaal weer aan elkaar geplakt. Het licht maar met rood plakband wat afgewerkt. Nee, het zit ons niet mee de laatste dagen.

Via een mooie omweg rijden we naar Palmas. Ik had gezien dat je daar ook kunt vliegen. Via een slecht pad komen we op we boven op de berg en vinden de start. Het is wat klein maar prima te doen. Er staat al iemand klaar en ik pak ook mijn spullen. Alleen, beneden landen is geen optie omdat het 27 km is om weer boven te komen en het is al het einde van de middag. Na een half uurtje wil ik boven aan de klif landen. Met grote oren vlieg ik paar keer aan maar er is te veel up wind en de landingsplek is erg klein. Bij een derde poging heb ik hem bijna aan de grond. Dan word ik door een vlaag toch weer opgetild en parkeer hem in een boom. Wel balen, na 24 jaar mijn eerste boomlanding op de rand van de klif. Ik maak alle lijnen los en met wat zaagwerk heb ik hem er met een uurtje er weer uit. We verkassen nog naar een ander plekje want het schijnt er niet veilig te zijn 's nachts? Geen idee wie hier 's nacht langs moet komen, maar uit de lucht had ik een mooi plekje gezien. Hier hadden we een mooi uitzicht over de stad en we zijn 's morgen naar een uitzichtspunt gelopen om de zon te zien opkomen. We zijn hierna naar de rivier gereden en hebben er een mooi plekje gevonden. Ik ben al een paar dagen verkouden en heb nu Adrie ook aangestoken (natuurlijk), dus willen we hier wat uitzieken.

We willen naar Sao Luis, dus dat is nog 1200 km te gaan tot we weer aan de kust zijn. We kunnen er geen camping vinden. Het is een grote stad met ruim een miljoen inwoners, het is erg warm en sticky, dus schrappen we Sao Luis en rijden naar het natuur park Lencois Marahences. Helaas mag je de meeste natuurparken alleen met een gids in hier in Brazilië? Maar ik heb op de GPS een route staan die langs het park naar zee gaat. We komen via Barreirinhas bij de rivier waar een pontje is dat ons wel over kan zetten. De stroomdraden moeten even omhoog geduwd en wij de pont op die gelijk op de bodem ligt. Met enig werk komen we los. Aan de overkant is het dik zand en een klein dorp. Ik vraag hoe de weg verder gaat en begrijp dat ik de eerste ben die ooit met zo een grote auto hier is gekomen. Ze betwijfelen of we wel verder kunnen ivm met de bomen en stukken moeras. Dat is balen. We parkeren naast een kerkje en trekken veel bekijks. Via de buurman regelen we tour met een jeep, dan weten we meteen of het te doen zal zijn. Niet dus, maar we hebben een mooie rit en zwemmen in 3 meertjes hier tussen de duinen. De volgende dag met de pont weer terug. Ze leggen de pont al in wat dieper water en ik moet een klein stukje door de rivier rijden om er op te komen, maar het lukt weer en we bereiken de overkant. Op onze GPS staat een pad naar het zuiden, 50 km dan weer verhard. Helaas zou dit voor ons ook niet te doen zijn. Weer balen want dit betekent 600 km omrijden. Ik ga met onze kaart informeren hoe we er wel kunnen komen en er blijkt een ander pad te zijn, maar dat staat niet op onze GPS. We vinden een gast die beweert dat het moet kunnen met onze auto. Hij heeft een vriend die wel mee wil want deze knul heeft daar nog een vriendin zitten, is het verhaal. Het is alweer laat en ik zie het niet zitten om met een gids in de pampa te slapen. De route is 100 km en volgens Loro, onze gids, zullen de bruggen geen probleem zijn. De prijs is afgemaakt op 50 euro. We slapen aan de straat voor zijn deur en vertrekken om 7 uur al. Onder protest van Adrie want die heeft altijd wat start problemen 's morgens en daar helpt na al die jaren zelfs een nieuwe accu niet bij.

Het pad blijk echt goed te zijn en we balen dat we toch met een gids opgescheept zitten. Ok, er zijn wat slechtere stukken en wat andere wegen waar hij ons de goede route aangeeft en ja, er was ook weer een brug waar ik toch maar even een kruisje bij heb geslagen, maar na 4 uur: ja, asfalt! Onze gids links af en wij rechts af.

We rijden ergens het strand op bij Tutoia, het is zo hard als beton bij laag water en we genieten van de strand rit. We vinden een mooi plekje waar we 2 nachten blijven en ik ook weer eens kan zeilen op het strand met de Blo-kart. Het gaat zelfs zo goed dat ik wel erg ver ga en het nogal lang duurt voor ik terug ben. Adrie was best ongerust. We rijden van dorp naar dorp en van strand naar strand, erg mooi. We hebben nog wel 5000 km kust te gaan hier in Brazilie. Door de enorme afstanden heb je ook veel klimaat verschil. In noorden, waar we nu zijn is het warm en vochtig en ruim 30 graden en 's nachts koelt het maar weinig af en dat in hartje winter!

We gaan het hier wel uithouden de komende maanden. Witte stranden, palmbomen en een lekkere temperatuur, er zijn slechtere plekken op de wereld.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.