Nadat we de kust verlaten hebben, gaan we meer en meer het Oerwoud in. Het is er erg warm en vochtig, maar eindelijk weer aapjes en veel vlinders en vogels.
Ecuador. Ja, eindelijk kan de Turtle met ons de evenaar kruisen. Altijd leuk om met een voet noord en een voet zuid te staan.
Omdat er maar een grensovergang is naar Colombia, belandt eigenlijk iedere Overlander op Finca Sommerwind.
Ook voor ons een super stek bij Hans en Patricia. Deze zijn erg behulpzaam, want er moet weer gesleuteld worden: de remvoeringen voor waren echt versleten door het enorm veel stijgen en dalen. Zeker in Peru was dit heftig. Ook kwam Johan van onze Belgische Overland club ons bezoeken en de nodige post bezorgen.
We sluiten vriendschap met Christian, die dezelfde reis route heeft al wij en we proberen samen een boot te boeken om het stukje weg van 100 km, dat tussen Colombia en Panama ontbreekt, te omzeilen. Dit word ondertussen alweer ons verscheping drama nummer 3.
En dan de grens over naar Colombia. Wat een verrassing dit land: zeer vriendelijke mensen en super mooi om door te rijden. Je moet er echter geen haast hebben want er is echt geen meter asfalt dat recht is. Het gaat de hele tijd op en neer en van links naar rechts, dus de hele dag sturen en schakelen. Maar het is erg mooi.
Bij de grens had ik nog wat problemen met wat geld wisselen, maar na wat dreigen met: ik haal de politie er bij, kreeg ik toch het juiste bedrag. De boeven en gelukkig een van de weinige negatieve ervaringen hier. Over de grens bezochten we een kerk die op spectaculaire wijze in een canon is gebouwd. Voor onze lunch hadden we ons voor het eerst gewaagd aan Cavia. Dit is daar een specialiteit. Nu dat was voor ons eens en nooit meer. Zo droog en weinig vlees. De volgende keer eten we onze schoenen wel op. Hierna bezoeken we een mooi meer met een Zwitsers aandoend dorpje, met deze keer een heerlijke forel als lunch.
Dan naar Popayan, een grote stad voor nog een kerk en kathedraal. Ja, dat hebben we nog niet gezien in Zuid Amerika :-)
Hierna een mooie rit naar Sant Agustin. Hier hebben ze veel graven gevonden met grote beelden. Ze hebben er nu zo'n 600 gevonden. We bezoeken 2 van die grafheuvels, erg interessant, er zijn veel overeenkomsten met bv de Paaseiland beelden. Je begrijpt niet hoe ze zonder internet vroeger deze informatie aan elkaar konden doorsturen.
Na al het groen is het weer tijd voor een paar dagen in de woestijn: de Desierto de Tatacoa. Gelukkig vinden we een onderkomen met een zwembad. De piste richting noord was erg mooi, waarbij we een groot gedeelte over een oud spoor en door tunnels moesten.
We hebben een app: Ioverlanders, waarop we allemaal overnachtingsplekken kunnen opzoeken waar ook andere reizigers hebben overnacht, met info en foto's. Dit is super, want in de laatste landen is het vinden van een safe overnachtingsplek best fijn en je komt op stekken die je zelf anders nooit had gevonden.
Zo vinden we dan ook reserva Santa Fe de Guaduales, waar twee biologen een natuurpark/ botanische tuin hebben. Nou ja, de weg er heen was voor onze Big Rig geen feest, ik moest zelfs een keer op het dak klimmen om een waterleiding slang hoger in een boom te hangen. Soms zijn we dan best wel iets te groot, maar het leefcomfort maakt veel goed en alle speeltjes van Joop moeten natuurlijk ook een plekje hebben.
Na nog een aantal stops belanden we op een koffie farm: Hacienda Guayabal. Super mooie stek, wel weer wat lastig met onze grote auto en we trekken ook nog een paar vette sporen op de toegangsweg. Adrie moest gelijk aan het werk. 50 kg koffiebonen plukken om de schade te betalen. ;-)
Ook hadden we daar een leuke rondleiding met de nodige lessen over koffieplanten, bonen plukken, het voorbereiden van de bonen, het verschil in bonen en het bereiden van koffie. Erg interessant. Het is wel erg vreemd dat zo een koffie land eigelijk zelf helemaal geen koffie cultuur heeft en als we iemand uitnodigen op de koffie vinden ze onze Nescafe helemaal super? Soms vind je in een shopping mall wel een koffie shop met goede koffie, maar daar kost een bakkie al net zoveel al een menu del dia.
Ook waren er een stel valken die elke dag een grote slang vingen en deze, in een grote boom voor onze camper, op aten. Je ziet hem wel hangen op de foto.
We staan echt versteld van dit land: de natuur, de mensen, de wegen zijn goed, er wordt overal aan de wegen gewerkt en de levensstandaard is best hoog, zelfs wel de tweede van Zuid Amerika.
Eigenlijk niet op de route maken we een omweg naar Lago Calima, een kite en paragliding stek. We vonden bij een kite school een mooie plek om te staan. Ik kon me een dag aansluiten bij wat andere vliegers, waarbij we een zeer interessante weg de berg op reden. De uitlaat viel onder de auto uit en ik heb hem weer heb gerepareerd met een paar paragliding touwtjes. Vervolgens ben ik naar de camper gevlogen en daar geland. Dezelfde dag heb ik ook nog gekited en dat op mijn oude dag. Het is niet makkelijk om het water in te komen van Lago Calima, omdat het water 40 meter te laag staat en er erg veel scherpe stenen liggen.
Wind was er wel, maar vaak erg vlagerig. Ik kon wel een keer in de wolken kiten, ook wel leuk. Ook Christian kwam ons bezoeken. We hebben samen de Ferry geboekt voor 16 december. Ja, het verschepingsavontuur kan weer beginnen.
5 december komt er aan en Adrie haalt me in. We zijn nu allebei 60. (voor zolang als het duurt :-)) We zijn speciaal naar de stad Medellin gereden om het daar te vieren.
De overnachtingsplek die we handen gevonden op onze Ioverlander app zou op een berg boven Medellin zijn. Helaas hebben we een totaal de verkeerd route daarheen genomen en het werd een drama. We reden helemaal door de mindere buitenwijken (barrio's) van Medellin, waarbij we ook nog een elektrische kabel van een huis rijden. Het was: gringo, betalen, betalen. We zijn maar weer snel ingestapt en verder gereden. Ze knopen het wel weer aan elkaar. Het was echt een van de minst leuke wegen die we ooit hebben gereden. Maar boven was het dan wel weer mooi. Een goede plek om te staan met 24/7 bewaking. Fijn, omdat we de auto moesten achterlaten om de stad te bezoeken. Dit ging met een kabelbaan, van waaruit je een prachtig uitzicht over de stad had.
De stad vonden we tegenvallen, maar de botanische tuin, het planetarium en een goede lunch redden de dag.
Na nog een paar mooie overnachtingen belanden we Bucaramanga, op een paragliding stek, op de Mesa de Ruitoque.
Hier zijn we uiteindelijk zelfs twee weken bijven hangen. Het is er prima vliegen en het uitzicht is spectaculair.
Ook vriend Christian komt ons een week gezelschap houden, want we hebben veel te doen. Die Ferry is een grote grap. Gelukkig hadden we nog niet betaald en op 16 december vaart hij dus ook niet. Er waren wat Overlanders die het schip nooit hebben gevonden, wat ook klopt omdat dit nog in de haven van Palermo in Italie lag.
Gelukkig kunnen we onze krachten bundelen met Christian en we besluiten om een RoRo te boeken naar Florida, voor ons de goedkoopste oplossing en we kunnen zelfs op de boot meevaren. We krijgen een reservering voor 10 januari. Er moet nog wel een speciale vergunning worden aangevraagd bij de EPA om met onze vervuilende auto's (zonder volkswagen software) te mogen rijden in de USA en ook het verzekeren is een een drama. We vragen ons soms wel af: willen we dit eigelijk wel. Het mooie en goedkope Zuid Amerika verlaten en het dure Amerika en Canada bezoeken.
Helaas heeft Adrie een probleem, waar ik als handige Jopie mee wordt opgezadeld :-) De wasmachine heet het begeven, de trommel is van de as gebroken. Door oxidatie is het aluminium deel door gerot. Omdat ik het toch niet zie zitten schakelen we een specialist in (foutje bedankt). Die gasten komen hun afspraken steeds niet na en uiteindelijk hebben we de wasmachine zelf weer moeten ophalen. Hem vervolgens zelf maar gesloopt en de trommel moet worden vervangen, oeps.
Ik had het idee om in het noorden van Colombia, naar Cabo de la Vela te gaan kiten. Daar waait het 365 dagen per jaar en dat 24/7. We rijden 2 dagen bijna langs de grens met Venezuela richting het noorden. Veel militairen langs de weg. De laatste 100 km langs een spoorlijn (van een kolenmijn) dwars door de woestijn. Het is een gebied wat niet zo goed bekend staat. Het is al eeuwen een plek van smokkelaars en bandieten. Onze reisgids heeft er geen goed woord voor over, maar onze Colombiaanse vrienden verzekeren ons dat het daar best wel ok is en dat we vooral snoepjes en kleingeld moeten mee nemen voor de weg blokkades die er zijn. We hebben er zeker 30 stuks gezien, de kinderen (die doen dat) trekken touwen over de weg om je te dwingen te stoppen. Stel je voor daar komt een truck camper aangeraasd, met 80 km/u en een dikke stof wolk er achter, die door dendert, nou dan gaat echt dat touwtje wel naar beneden. Gelukkig zijn ze dit blijkbaar ook wel gewend, want er wordt niet op ons geschoten en ze gooien ook geen stenen.
We vinden bij een windsurf/kite school een plek. Het waait zo hard dat buiten zitten geen optie is. De ramen kunnen niet open, het zand blaast naar binnen. Gelukkig kunnen we een soort cabana huren die gebouwd is van cactus hout. Ik stuur Christian nog gauw een berichtje dat hij zich beter 2x kan bedenken voor hij naar hier komt, maar dit ontvangt hij niet en na de nodige offroad avonturen komt hij de volgende morgen al vroeg aangereden.
Ik kan eindelijk weer eens met mijn 8 meter kite goed varen. Het waait echt van de planeten hier en overdag wordt die Passat wind ook nog door een thermische wind ondersteund en we hadden gisteren tot 40 knopen wind. En, helaas voor Adrie, (die baalt weer) weer de camper vol zand en gezandstraald worden op het strand.
Ze hebben hier geen stroom, maar wel internet en dat hebben we nodig. Eerst gaat onze boot van 10/01 naar 14/01, dan naar 18/01 en dan gaat hij helemaal niet meer. We kunnen wel mee op een nieuwe boot op 29/01, maar dan niet zelf mee varen, maar hoe zeker is dat? Van andere vrienden hebben we ook al begrepen dat ze een maand aan het lijntje werden gehouden en uiteindelijk op een flat reck containter hebben moeten verschepen.
We spelen nu met het idee om via Venezuela naar Guyana en Suriname te rijden, maar het is best moeilijk om Venezuela in te komen, de grens is eigenlijk gesloten.
Tot een volgende keer.
Groetjes van Joop en Adrie.
