De Wereldburgers. 01-12-2016.

Ja, we zijn Wereldburgers en reizigers, geen toeristen. Een toerist gaat meestal weer snel naar huis na een paar weken of maanden. Als Wereldburgers reizen we langzaam en voor langere tijd, in ons geval al weer ruim 8 jaar, van de ene plek op de aarde naar een andere. Het is altijd moeilijk om te vertellen waar we het nu het mooist vonden en waar we ons het meest thuis voelden.

Als we langer op een plaats zijn staan we versteld hoe snel de tijd gaat, voor je het weet is de week of maand alweer voorbij: als je onderweg bent verbaast het ons vaak dat we een week geleden nog ergens waren, terwijl het dan lijkt of dat alweer een maand geleden was.

We zien en beleven erg veel. Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar we proberen het zo te sturen dat het meestal mee zit. Dat valt niet altijd mee, maar we hebben erg veel geleerd door de jaren heen. Hoe we moeten omgaan met diverse situaties zoals veiligheid, regeltjes, bureaucratie of het weer en problemen die ontstaan omdat onze levensstijl niet past in deze samenleving, denk aan verzekeringen, belastingen, pensioenen, familie, gezondheidszorg. Zo kan een kleinigheid, zoals het opladen van de accu's van de auto's die nog in stalling staan wel ¾ jaar duren voordat ze dit even voor je kunnen doen.

We proberen zoveel mogelijk de bureaucratie te omzeilen, maar met een rijdend huis is dat niet altijd even gemakkelijk. Elk land heeft weer zijn eigen regeltjes. Daar kun je je druk over maken, maar het is meestal handiger met de stroom mee te roeien. Gelukkig hebben we tegenwoordig internet en kunnen we ook weer leren van mensen op de zelfde manier reizen als wij en ook helpen wij weer andere reizigers.

Het luxe vervoermiddel wat we nu rijden heeft veel voordelen. Het brengt ons op plekken in landen waar veel andere campers niet kunnen komen. En dan hebben we ook nog alle luxe zoals in een huis, met het voordeel dat, als het ons niet bevalt of het weer zit niet mee, we kunnen verkassen.

Soms zien we toeristen die een jaartje op pad zijn met een kleine 4x4. Buiten koken, geen wc en plek om je te wassen of douchen, geen verwarming, soms in een dak tentje. Voor korte tijd gaat dat ook wel, het is maar hoe je je mentaal instelt, maar we kennen er maar erg weinig die dit permanent zo doen. Het is ook veel meer een mannen ding dan een vrouwen ding. De meeste toeristen hebben nog een huis, waar ze regelmatig weer bij kunnen komen. Niets mis mee. Als je het kunt financieren om een huis te hebben en te kunnen reizen, perfect toch. De meesten hebben ook nog kinderen en kleinkinderen en dan heb je ook je verplichtingen.

Hier in Amerika doen veel mensen aan RV-ing (wonen in een Recreatie Voertuig) Deze mensen hebben vaak geen huis meer, maar rijden met enorme campers, vaak 12 meter lang en met diverse uitschuifbare kamers en een auto op sleep. Ze trekken met het seizoen mee en worden dan ook Snowbirds genoemd. Ze blijven meestal in Canada en de USA rondzwerven. Je vindt ze niet veel op de plekken waar wij meestal overnachten. Ze zijn aangewezen op RV parks, dit zijn grote campings waar ze, zoals thuis, gelijk alle aansluitingen hebben: water, afvoer en elektra. Meestal blijven ze voor langere tijd op een plek. Op zich een prima concept, je komt veel, meestal gelijk gezinde, mensen tegen en van de zelfde leeftijd.

Ook zijn er hele gebieden waar wordt overwinterd. Laatst waren we in Palm Springs, Arizona. Hier vind je 100 golf courses met veel mensen die hier hun tweede huis hebben of op de RV parks staan. Ook in Florida en de andere zuidelijke staten zie je dit erg veel.

Kunnen we ooit weer wennen aan het leven op een plek of blijft dit leven zo door gaan? Ik denk het niet, we zijn zo geëvalueerd de de laatste paar honderd jaar dat we niet meer achter het wild hoeven aan te trekken om te overleven, lang leve de supermarkt .

Dus gaan we nog maar even zo door, zolang het financieel en met de gezondheid mee zit en dan zullen we, waarschijnlijk, ook als de Amerikanen gaan RV-en.

Wat vonden we van de USA? De mensen worden gedrild en gehersenspoeld door de overheid, de media en het geloof. We staan er versteld van dat sommige kleine dorpjes wel 10 kerken en met verschillende geloofsgenootschappen hebben. Alles buiten hun grenzen is gevaarlijk en eng en alles moet naar hun normen en waarden. En nu hebben ze de grootste schreeuwerd ook nog president gemaakt. Bizar.

De geschiedenis zal zich wel weer herhalen: oude mannen sturen de jongen weer het veld in om voor hun ideeën te strijden en te sterven.

Wat we super vonden in de USA was het verkeer, het is erg veilig en je ziet zelden een overtreding. In al die duizenden km die we gereden hebben, hebben we geen ongeluk gezien. Ook als voetganger heb ik nog geen veiliger land ontdekt, dus het drillen en de hoge straffen zijn toch wel ergens goed voor :-)

De natuur is prachtig en er zijn veel NP. Helaas erg weinig wild omdat de jacht hier een volkssport is, helaas.

We hebben ons toch erg veilig gevoeld met het wild kamperen.

Grote steden hebben we maar weinig bezocht, niet zo ons ding en dit zijn ook de meest gevaarlijk gebieden. Bekijk bekijk dit plaatje maar eens, dan valt je mond wel open.

 

We hebben een tijd rond de Grand Canyon gereden, we raakten er niet op uitgekeken. Wat een natuurwonder. In het noorden was bijna alles al gesloten en dus lekker rustig. In het oosten bezoeken we Toroweep Overlook en later de North Rim. De South Entrance is wel druk, zelfs buiten het seizoen. 

 

We vinden zoals gewoonlijk de mooiste overnachtingsplekken, vaak gewoon in het bos. Wat is er nog mooier als wakker te worden tussen een kudde Elk (een groot hert) die echt niet bang voor je zijn.

  

We bestellen nog wat spullen via internet. Ivm met de levertijd moeten we wat langer in het Joshua NP blijven, ook geen straf. Het is een lang weekend en voor ons te druk. We slapen een nacht in het park maar vluchten dan toch maar weer ergens de woestijn in, bos is hier niet meer. 

 

Aan de zuid kant van het park vinden we een mooie stek en kunnen er met telefoon\internet via de Grandprix Radio het speltakel van Max Verstappen in Brazilië volgen, wat kan dat jong rijden.

De spullen zijn er dus kunnen we weer op weg. Het is niet ver meer naar Mexico. We hebben een rustige overgang bij Tecate en rijden Baja California in.

We voelen ons weer thuis. Het verkeer is chaos, borden en strepen op de weg zijn versiering, behalve als er politie staat :-) Wegen met vluchtstroken worden gelijk omgetoverd tot 4 baans wegen.

Er lopen weer honden los, het is rommelig en veel vuil en het is heerlijk goedkoop. De mensen zijn vriendelijk en lijken een stuk vrolijker dan hun buren,

We zien veel rallyauto's en buggies. We belanden in Ensenada, waar blijkt dat het vandaag de start is van de Baja 1000 Rally. 1000 mijl en ze mogen maximaal 36 uur over de 1350 km doen. Er mag van rijder worden gewisseld, maar er zijn er die het alleen rijden, heftig.

Het is een slijtage slag voor zowel mens als machine. Ik denk dat zo'n 10% het haalt.

Er zijn veel klassen. We zijn getuigen van de start van de Supertrucks, wat een geweld. De snelsten rijden in het 15/16 uurtjes.

Baja 1000 video Joop. https://www.youtube.com/watch?v=_UtjLTzroyE

We gaan op weg om ze onderweg nog te zien. We rijden een pad in wat richting een checkpoint moet gaan. Het pad is slecht en het wordt donker, dus stoppen we midden in de woestijn, een heerlijke rustige nacht. We horen alleen coyotes en in de verte het gebrom van de motoren. 's Morgens weer vroeg op pad en we vinden de weg naar de tijd controle. We worden warm onthaald door een stel Mexicanen en moet gelijk mee eten: spareribs om 11 uur morgens! (het was hun ontbijt) We doen ook wat terug en geven ze een pak stroop wafels die we bij Aldi hadden gevonden.

Na al dit stof rijden we naar de kust, net boven San Filipe. Een erg mooie plek, direct aan zee.

 

  

Dat was lang geleden, in Alaska! Het is er mooi, de buren zijn aardig en ze komen ons voedsel brengen, dus 2 dagen in Mexico al 2 keer gevoerd ;-)

De Baja is kaal en doet op veel plekken denken aan de kust van Chile en Namibia.

We zijn hier 26 jaar geleden, met ons campertje en hond Max, ook al eens geweest. Toen kreeg Adrie heimwee door de cultuurschok van uit de USA naar Mexico. Grappig hoeveel meer ervaring we nu hebben. In Februari hadden we een cultuurschok toen we de USA in kwamen. Ja, dat kan ook.

We rijden langzaam de kust af en vinden super mooie plekjes om te staan. We staan nu in Bahia de los Angeles, direct op het strand, met veel watervogels. De Pelikanen zijn de hele dag aan het vissen, wat een kunstenaars. Bijna elke keer is het raak als ze duiken en vliegen kunnen ze als de beste en zo vlak over het water.

Vandaag, uit mijn luie stoel, hoor ik een Walvis blazen. Enorme dieren, maar bij nader bestuderen blijken het Orka's te zijn. Ook zien we nog een pod Dolfijnen op 100 meter uit de kant. Er zijn hier ook Walvishaaien, de grootste vis ter wereld, tot 16 meter lang. Deze zijn moeilijk te spotten omdat ze altijd onder de water oppervlakte blijven, dus moet je een boot hebben om ze te zien. We hebben er ooit wel eens mee gesnorkeld in Mozambique. Ze zijn erg mooi en eten alleen plankton.

We zien nu ook steeds meer overlanders, omdat iedereen wel via de Baja reist en dit ook de tijd van het seizoen is.

Het waait lekker,mooi weer eens kunnen kiten gelukkig geen Orka's gezien.

 

Tot een volgende keer.

Grtz. Joop en Adrie.

Back in de USA, het jacht seizoen is geopend. 01-11-2016

Eindelijk kunnen we Paraglide Canada verlaten. Helaas niet veel gevlogen, veel te druk geweest met de Turtle, maar we hebben het die maand echt getroffen met het weer: nachten koud maar overdag een zonnetje.

We gooien de laatste CAD$ in de tank en verlaten via Midway Canada. Gelukkig deden ze niet moeilijk aan de grens. Mevr. Tietje (van Nederlandse afkomst) gaf ons weer 6 maanden op ons B2 visum dus Glenn zal wel blij zijn dat we niet weer terug kwamen ;-)

Adrie wil graag nog een keer naar Yellowstone National Park. Het is nog super mooi weer overdag, de herfstkleuren zijn oogstrelend en de weersverwachting voor het park is nog goed: we kunnen 2 dagen zon hebben als we gas geven. Dat doen we ook. Helaas hebben we maar een dag mooi weer en daarna is het huilen met de pet op. We kunnen wel via Grand Teton, dit keer alleen wat natte sneeuw. We stoppen niet eens in Jackson Hole. Nog wel even bij het Natural Art Museum. Hier treffen we Kurt en Elizabeth, waarmee we in Colombia een paar dagen op het strand hebben gestaan.

 

Ook hebben we een leuke ontmoeting met Han en Monique. Deze reizen met hun Nederlandse Iveco campertje door Noord Amerika en gaan misschien ook nog wel naar Zuid Amerika.

We hadden met hen nog ergens afgesproken, maar door oponthoud zijn we ze mis gelopen.

Op de weer app zien we mooi weer in Salt Lake City. Nu dat is mooi in de richting. We belanden in Antilope Island State Park, vlak bij de stad en aan het Great Salt Lake. Erg mooi, met veel Buffalo's en Pronghorn antilopen. Deze zijn super snel en halen ruim over de 100 km als ze zin hebben. De Buffalo's lopen ook op de camping: er graast er een vlak naast de Turtle. We genieten van dit leuke park en de mooie uitzichten.

 

We gaan op bezoek bij de Mormonen op Tempel Square, waar ze nogal wat kerken en een grote tempel hebben gebouwd. Er zijn veel jongedames uit allerlei landen die missionaris werk doen en de rondleidingen geven, interessant. Ze wilden ons nog een bijbel geven, met de dame er bij had ik wel interesse gehad, maar Adrie had andere ideeën. 

Utah staat bekend om zijn mooie natuur parken. We hebben een jaarpas, dus gaan we ze allemaal bezoeken :-)

Onderweg rijden we mooie routes en mijden zoveel mogelijk de snelwegen. Het is echt erg mooi. We rijden door bergen en dalen, de bergen hebben al sneeuw maar de bomen laten nog mooie kleuren zien. 

Het nadeel is dat het jacht seizoen is geopend. Het is echt van de gekke: overal zien we trailers staan en en jagers op quads met geweren. Daar worden we niet vrolijk van. We zien al zo weinig wild in Amerika. Nu weten we ook waarom. Ook de watervogels moeten het ontgelden: we staan aan een mooi meertje en 's morgens zien we 2 mafkezen onder een camouflage net zitten met zeker 10 lokeenden, zelfs een paar op stokjes met flapperende vleugels. Maar goed dat we zelf geen geweer hebben anders hadden we nog wel 2 jagers op de korrel willen nemen.

Ons volgende park is Capitol Reef NP. Wat een schitterende rots formaties. We rijden door het park en doen wat wandelingetjes. We slapen maar weer een keer op de camping, dan kunnen we ook gelijk water tanken en lozen.

Het plan is de Hartnet Road 4x4 trail te gaan rijden. Deze gaat gedeeltelijk door het park. We slapen 2 nachten op een gratis camp in het park bij Cathedral Valley. Een dag maken we een wandeling. De route was erg mooi, maar soms wel lastig. We hebben wel 10 uur over 100 km gedaan.

Hierna rijden we nog een mooie 4x4 route, de Burr Trail, deze staat op Youtube, kijk maar eens op deze link https://www.youtube.com/watch?v=G4jAjH1APf4&feature=youtu.be

Als we bijna boven zijn via de Switchbacks, staan Heidi en Tom wat foto's van ons te maken. Ze rijden nu met een huur auto rond, want hun camper, een Mitsubishi met afzet bak is in tweeën gebroken. De kosten waren te hoog voor reparatie, dus hebben ze hem maar weggegeven, want op de auto sloop moesten ze ook nog eens 1400 $ betalen wilden ze hem achter laten. Enorm balen voor ze en dan ook nog alle spullen naar huis zien te krijgen.

 

In Boulder doen we inkopen. Er was niet veel, weer zo'n 1 Horse Town. Ik heb nog wel even een goede daad gedaan: een backpackster haar kat was de boom in gevlucht voor een hond. Ik heb de Turtle er even naast geparkeerd en kon hem via het dak te pakken krijgen, vrouwtje ook weer blij.

We zijn helemaal in de 4x4 modus en rijden ook nog de Hells Backbone Road door een mooi bos.

In Escalante bezoeken we een park met versteende bomen, een mooie wandeling en de bomen (steen) hebben mooie kleuren.

Het volgende park is Bryce Canyon NP, ook weer zo'n natuur wonder. Daar zijn Hoodoos, een soort erosie piramiden. We zijn er al vroeg en rijden gelijk naar het laatste uitzicht punt, 2740 meter hoog. We wandelen er wat, iets wat me de laatste tijd niet zo best afgaat. Eerst heb ik maanden lang een verkrampte kuit gehad en nu heeft de meniscus waarschijnlijk een probleem opgelopen en ik kan mijn knie ook niet meer recht krijgen. Ja, ouderdom komt met gebreken. Maar we genieten enorm van al die sprookjesachtige rotsformaties.

Tip voor andere reizigers die ons blog lezen.

Via onze app iOverlander vinden we een mooi plek in het bos. Deze app kan ik alle Overlanders aanraden.

Ook hebben we een app GasBuddy. Deze geeft alle tankstations aan met prijzen. De verschillen zijn erg groot en zeker voor groot verbruikers zoals wij scheelt dit soms tientallen dollars. We hebben in de USA al prijsverschillen gehad van 100% tussen Florida en Alaska, maar gelukkig is het nog altijd erg goedkoop, 50 cent tot een 1 euro per liter.

Op weg naar Zion NP bezoeken we eerst nog Cedar Breaks NP, nog meer Hoodoos.

Zoals gebruikelijk vinden we wel weer een mooi plekje in een National Forrest, daar mag je wel overnachten. Helaas is het deze keer erg hoog: 2500 m en 's morgens geeft de buiten temp meter minus 7 graden, oeps.

Zion NP is een gekkenhuis, erg druk. De mooi route kun je alleen met een busdienst doen. Er staat al een rij van meer dan een uur. We lopen naar de volgende halte en stappen daar op. (in de lege bus op de terugweg) Het is zo heel anders al de andere parken en heel erg mooi met reusachtige brokken steen, maar helaas erg druk. We vinden weer een mooi plekje via onze app en blijven er maar gelijk 2 dagen staan.

We hebben van andere Overlanders met een Toyota een tip gekregen om via een mooie 4x4 route de Grand Canyon te bezoeken. We doen eerst nog het Pipe Spring National Monument, aan met veel geschiedenis over Mormonen, Indianen en het leger. Wat hebben die Indianen moeten afzien met die schietgrage Amerikanen die hun land inpikten.

Eerst hebben ze een paar miljoen Buffalo's afgeslacht tot er nog maar een paar honderd over waren.

En de Kaibab Paiute Indianen hebben ze hier ook van 6000 terug kunnen brengen naar 60.

We krijgen een foldertje over de route die we willen rijden. De eerste 100 km piste zou goed zijn, daarna in het park slecht en het laatste stuk alleen voor 4x4 met grote bodem vrijheid en niet langer dan 7 meter. Als je wilt kamperen dien je een permit aan te vragen via internet.

Ik meen dat het toch wel einde seizoen is en dat het wel zal lukken.

Blijkt er toch bij het park een ranger te wonen. Hij is helemaal verbaasd dat we met ons monster aan komen en zonder permit, maar het is een super aardige vent. Hij is in Nederland geboren en heeft er 1 maand gewoond, grappig.

 

Hij laat ons het park in en zegt dat hij ons niet heeft gezien, maar we mogen er niet overnachten. We hebben nog net tijd genoeg om de Canyon te zien bij zonsondergang, heftig en zo diep. Joop's hoogtevrees speelt hem parten en Adrie komt ook niet te dicht bij de rand.

We worden onderweg nog gestopt door een ranger, ze is verbaasd dat we met onze truck het park in rijden. Ze zegt dat onze Turtle langer is als 7 meter. Ik zeg: “ dat klopt, maar vandaag niet.” Mocht je er dan in? Ja, want de ranger zegt dat hij ons niet heeft gezien. Ze schudt haar hoofd en maakt de weg vrij voor ons. We begrijpen al die ophef niet, die Amerikanen overdrijven altijd zo en het pad is toch prima, maar dan komt boontje om zijn loontje.

De laatste 5 km zijn een martelgang. In laag klauteren we over de rotsen. Er zijn 2 punten waar het op de centimeter lukt, maar terug is ook geen optie. We redden het. Adrie wil geen video maken, ze heeft al moeite genoeg om te blijven zitten op haar stoel. Ik geloof dat die Mormonen dame het vast wel had gedaan. Ja, die polygamie trekt me wel aan in hun geloof ;-)

We kunnen nog net wat mooie opnamen maken en verlaten in het donker het park.

Weer een avontuur wat we niet snel zullen vergeten.

Het volgende bericht zal wel uit Mexico komen.

Tot een volgende keer.

Grtz. Joop en Adrie.

18 x Beren, 27 x Moose, 3 x Porcupine en nog veel meer. 23-09-2016

Ja, het is al weer lang geleden dat we het blog hebben bijgewerkt. Sorry, druk, druk. ;-)

Na Homer gaat de reis richting Denali N.P. Het weer is erg wisselvallig in de weken dat we hier in het noorden reizen.

Het tikt in de camper en het klinkt als water: een tak heeft een kabel van het zonnepaneel losgetrokken en nu kan het water de kast in lopen. Al Adrie haar reis boeken zijn nat geworden, dus dikke tranen. Ook alle kleding is zeiknat. We vinden een wasserette en het kan in de droger. De boekjes worden met papier gedroogd, het duurt wel een week voor dat het weer droog is. De fohn helpt een beetje.

 

Omdat alles zo duur is hier in het noorden bezuinigen we sterk op buiten de deur eten en ook geen koffie uit drinken meer. Ook wild campen lukt prima met dank aan de GPS punten van vrienden.

Denali is is een enorm park waar je helaas zelf niet in mag met je eigen auto, dus moeten we met de bus. Dit werkt ook prima, maar het is een lange dag. Wel best wat dieren gespot en een schitterend 

landschap.

In Fairbanks wordt groot in gekocht, want het zal wel weken duren voor we weer een grote supermarkt vinden.

We rijden weer richting het zuiden en hebben nu mooi weer. We blijven 4 dagen hangen aan een rivier met mooi uitzicht op de bergen. We fietsen wat en doen wat kleine klusjes aan de Turtle.

Via Tok en Chicken (what's in a name) verlaten we na 6 weken Alaska. Het was ons een waar genoegen.

We besluiten een uitstapje te maken naar Eagle aan de Yukon river. Na een paar bochten staat er een hele kudde Caribou op de weg. Super gaaf, wat een geweien heb die dieren.

 

Eagle is een zeer oud dorpje aan de rivier. Een paar jaar geleden zijn er een aantal huizen weg gevaagd door kruiend ijs. We hebben in het visitorcentre de film bekeken, heel heftig. De volgende dag hebben we een leuke rondleiding gehad door Fort Egbert. Ik was zeer onder de indruk van de Jeffrey Quad 4x4 met 4 wiel besturing. Er zijn er niet veel van gemaakt en er zijn er nog 2 die rijden. Een mooi stukje techniek uit 1914.

 

We gaan Canada weer in via de Top of de World Highway. Wat is dat een schitterende weg.

Dawson City hebben we al uitgebreid bezocht op de heenweg, dus blijven we er niet zo lang.

Omdat de weg naar Eagle zo mooi was, besluiten we de Dempster Highway te gaan rijden. Helaas kun je geen rondje rijden dus is het 1500 km onverhard heen en terug naar Inuvik. Echt het einde van de wereld.

Het weer is oké, dus we doen er 8 dagen over.

 We passeren de Artic Circle en we kunnen de Turtle weer eens goed vuil maken. De startmotor had regelmatig kuren en op de parking van de overgang naar de Northwest Territories weigert hij helemaal dienst. Gelukkig hebben we een reserve. Het was erg guur met veel wind, maar met een uurtje zat hij er weer onder.

 

Eigenlijk was het stuk hierna best saai en Inuvik is ook niet een plaats om over naar huis te schrijven.

We zien weinig wild. Wel een hele zwarte vos met een wit puntje aan zijn staart.

We gaan weer naar Ron en Lauri, de goudzoekers van de heenweg. Het is grappig en leuk ze weer te zien. Ik ga nog mee de rivier op om een vriend te helpen bevoorraden.

We rijden naar White Horse. De Turtle kan wel een wasbeurt gebruiken. 35 $ verder is hij weer toonbaar.

Ook is het al weer 3 weken geleden dat we in Fairbanks het voor het laatst hebben ingeslagen.

Na 2000 km piste rijden, krijgen we onderweg naar Fort Nelson, op een asfaltweg, een dikke steen op het raam. Gelukkig geen scheur, dus snel laten maken.

Het is 12-08 en we vergeten deze keer onze trouwdag niet: 39 jaar, WAUW. Wat een mooi leven hebben we met elkaar. Ik, de drukke baas en Adrie, de rustige, bijna altijd tevreden, volgzame en zorgzame vrouw. Wat een avontuurlijk leven hebben we al achter ons.

We rijden via Prince George naar Jasper. Een droom van een route met veel mooie bergen en gletschers.

Ik wilde nog wat gaan vliegen in Golden, maar het weer in Vernon ziet er veel beter uit, dus gaan we Glenn, van Paraglide Canada maar weer opzoeken. Ik kan een paar mooie vluchten maken. Na een paar dagen willen we weer op pad. Glenn doet me echter bij vertrek nog een mooie aanbieding voor een Advance Sigma 9 scherm. We zijn al een km verder en draaien weer. Het is wel een mooi prijsje en dus blijven weer een paar dagen, zodat ik het scherm ook kan vliegen.

 

Glenn komt met een offerte voor nieuwe banden, ook dat klinkt niet slecht en nu kan het drama- avontuur beginnen.

We hebben dan ook nieuwe velgen nodig voor onze auto. Hier niet te vinden. We kunnen ze wel laten maken op maat bij Canadian Wheels, duurt wel 3 weken, oeps. Het plan is dat ze worden gemaakt in Vancouver, dus we gaan. Onderweg zie ik een bedrijf met zandstralen en spuiten. Dat staat al lang op mijn lijstje want al het aluminium heeft veel oxidatie plekken.

De prijs goed. Oké, het bedrijf ziet er niet zo professioneel uit, maar ik kan zelf alles afplakken en demonteren. Oeps, wat een werk. Jurgen, een Belgische motormuis die hier ook bij de vliegschool is wil wel helpen voor de sponsoring van een nieuwe achterband. We nemen onze intrek in het school gebouwtje: het is maar voor 3 dagen :-) Wat heeft die man het de klus onderschat, het worden er 12!!!!

De velgen zijn zowaar ook binnen, maar kunnen ook wel een verfje gebruiken. Geen probleem, dat kan er ook nog wel bij. Eindelijk kunnen we op dinsdag 20-09 het bedrijf verlaten. We rijden gelijk naar het banden bedrijf. We halen het balanceer middel uit de oude banden en ik kan ze nog verkopen ook. We zetten de nieuwe velgen met de nieuwe banden onder de Turtle en gaan proefrijden. Wat een drama: er is zoveel onbalans dat we de wagen uit schudden! Zal er soms iets met de auto zijn, want de velgen en de banden zijn nieuw. We rijden naar een truck dealer en maken een proefrit. 4 man in de put kijken onder de auto maar daar is niets aan te vinden.

De volgende dag weer naar het banden bedrijf. Super aardige, behulpzame gasten. Daar halen we het balanceer middel er uit en nu is de auto bijna niet op de weg te houden.

Ik kreeg het adres van Pieter, een DAF specialist, die hier een garage is begonnen. Hij wil er ook wel even naar kijken. Hij is super blij om weer eens een DAF te zien. We controleren alles nog eens grondig en zien dat er een grote slag zit in de velgen.

Bij het banden bedrijf hebben ze een speciaal adapter kunnen bemachtigen om onze wielen te kunnen balanceren op de machine. We geloven onze ogen niet als we ze zien spinnen, de band gaat alle kanten op en is absoluut niet geschikt om mee op een snelweg te rijden.

Les, die mijn banden had gekocht heeft medelijden en geeft onze oude banden weer terug. We kunnen deze nu ook goed balanceren. Het hele verhaal heeft nu 7000 Euro gekost, maar gelukkig krijgen we het meeste geld wel weer terug.

Ik ben druk bezig de auto weer op te bouwen en heb net ook nog alle aandrijf olie vervangen, 50 liter.

Dus kunnen we over een paar dagen eindelijk, na 1 maand bij Paraglide Canada weer onderweg.

Het plan is de USA, 2 maandjes en dan Baja Californië, Mexico.

Tot een volgende keer.

Groetjes, Joop en Adrie.

Vliegende Walvissen!!!! 18-07-2016

Hoe noordelijker we komen, hoe minder mensen en bebouwing. De afstanden zijn nog altijd giga, maar we hebben de tijd en zijn mooi op schema.

Ondanks dat we in Hyder – Alaska waren, zijn we eigelijk nog lang niet in Alaska. Hyder ligt namelijk in het onderste gedeelte van Alaska. Dit is een lang stuk kust parallel aan Canada en het is dus nog een kleine 2000 km verder noord rijden voor je echt in Alaska bent. Het is gigantisch groot en je kunt maar een klein gedeelte bereizen met de auto. De Alaska kustlijn, incl. eilanden, is 50.000 km. Dat is meer als de omtrek van de aarde.

De route is oogstrelend mooi, zeker als er nog een zonnetje is. We vinden vaak mooi plekjes waar we gratis staan. Het laatste RV park was in Florida, nu staan we meestal ergens wild en soms op natuur campings. Deze zijn niet zo belachelijk duur en zo kunnen we ons budget nog enigszins binnen de grenzen houden.

Onderweg zijn er veel dorpjes met historische museums die we bezoeken. Zo komen we in Jade City. 75% van 's werelds jade komt uit British Columbia. Joop is ooit in Zuid Afrika zijn mooie Nieuw Zeelandse fishhook hanger kwijt geraakt en hier vind hij een nieuwe. Adrie scoort een paar jade oorbellen. Joop ziet $$$$$ tekens en heeft geen goud koorts, maar jade koorts. Nu ziet hij overal jade liggen. Op een plek heeft hij al een emmer vol gevonden. Jade is op diamant na de hardste steen op de aarde, dus koopt hij een diamant slijpschijf en kan aan het werk :-)

In Watson Lake is het Signpost Forest, hier vind je borden vanuit de hele wereld, meer dan 72000 stuks, grappig.

Ook bezoeken we nog een film in een 360 graden theater, over het noorderlicht. De kwaliteit is helaas belabberd en Joop doet zijn beklag.

Het weer werkt al een paar dagen niet erg mee: regen en guur. Je vraagt je soms af wie hier nou wil wonen, nu dat zijn er niet veel. Niet zolang geleden kreeg je geld en een stuk grond als je hier een homestead wilde bouwen.

In Whitehorse bezoeken we Paddelwheel stoomboot. Er voeren er in 1899, tijdens de goldrush, wel 250 op de rivieren hier. 

 

Toen er goud werd ontdek was het een gekkenhuis en mensen die kwamen waren niet echt goed voorbereid op de strenge winters hier. Het leven was echt afzien in zo'n goudzoekers kamp.

Aan de Stewart rivier vinden we een mooi plekje, vlak bij een vliegveld dat ze gebruiken om de mijnen te bevoorraden.

We krijgen bezoek van Ron, een goud prospector, die hier al 40 jaar goud zoekt en een hut heeft gebouwd waar hij 35 jaar in woont. Een leuk gesprek en interessant. De volgende dag komt zijn vriendin langs en ze nodigt ons uit voor een wijntje, erg gezellig en leuke verhalen.

We gaan naar Dawson City, een leuk dorp met heel veel goudmijn historie. Het weer zit niet mee, maar we doen een paar tourtjes. Ze hebben veel opgeknapt en er is ook een mooi museum waar we een poos rond dwalen, erg leuk.

Een nacht slapen we boven op een uitzichtspunt. Ook een paragliding start, helaas zit het weer niet mee.

Met het pontje gaan we de rivier over. Het regent, dus blijven we op een camping aan de rivier staan, daar zijn we altijd de nieuwe attractie. We krijgen ook nog bezoek van de Canadese Crockodile Dundee, een schitterend figuur met mooie verhalen over die goede oude dagen.

We gaan de Top of the World highway rijden, maar in de regen is dit niet zo leuk. Na 20 km zien we een mooi plekje voor de lunch en we blijven er maar gelijk staan. Hopelijk morgen beter. De volgende morgen is het mooi. Alle dalen zitten wolken, dus zijn we echt on Top of the World. De weg is ongelofelijk mooi. Er wordt daar nog steeds op kleine schaal veel goud gemijnd.

In Chicken, ook weer zo'n one horse town, kijken we wat rond. Nu zijn we dus echt in Alaska. We rijden naar Tok (what's in a name) om de tanks te vullen (diesel en water) en de voorraden aan te vullen. We kunnen er ook de grijs- en zwartwater tank leeg maken, overal vind je hier wel dump stations voor.

Van Tok rijden we via een mooie weg naar Valdez, langs diverse gletsjers. 

 Omdat het weer mooi is voorspeld, boeken we een boot cruise op de LuLu Belle. We zijn onderweg van 11.00 am tot 19.00 pm. Wat een super dag: walvissen, zeeotters, zeeleeuwen en veel vogels. We varen ruim 10 km door het ijs tot vlak voor de Columbia gletsjer. Van de ijs wand breken grote stukken af, erg spectaculair.

Wat hebben we genoten van deze dag! We hebben zelfs 184 km gevaren, gaf de GPS aan en 1000 foto's gemaakt.

  

 

 

 

We rijden naar Mc Carthy, hier is ook het koper mijnstadje van Kennecott. Er is hier veel koper gewonnen in begin 1900. Het was een moeilijk bereikbaar gebied met veel moerassen en bergen.

Om de erts naar de bewoonde wereld te krijgen is een spoorlijn aangelegd van ongeveer 300 km. Een ongelofelijk project, dat toen al 25$ miljoen kostte, maar de kopererts had de hoogste gehalte koper ooit gevonden. Ze hebben er 36 jaar gemijnd en nu is het een museum. We wandelen ook naar de gletsjer.

Op de terugweg komen we weer langs de Copper river, waar veel zalmen de rivier op zwemmen naar de meren om zich voor te planten. De zalmen zijn dan ongeveer 4/5 jaar oud en sterven dan nadat ze voor het nageslacht hebben gezorgd.

Er wordt veel gevist met schepnetten, ze staan echt schouder aan schouder. Ook zijn er die gebruik maken van fishwheels, dit zijn grote draaiende schepnetten die vis vangen en dan in een bak gooien. Joop gaat samen met Mike op zijn 6x6 Quad bij zijn fishwheel kijken en hij geeft ons 2 mooie Sockeye zalmen. Ook worden ze mooi gefileerd en dit levert ons 4 mooie stukken op.

We gaan richting Anchorage. In Palmer neem ik contact op met een kite school. Tom, de eigenaar is ook Paraglider. Hij nodigt me uit om mee te gaan paragliden. De berg op gaan we met de helikopter. Ja, dat is gaaf. Het weer is 26 graden en geen wolkje aan de lucht. We zijn met 8 piloten en er moet 3x gevlogen worden om ons op Government Peak af te zetten. Het lukt me om snel hoogte te pakken en ik kom zelfs 1000 meter boven de berg uit met een prachtig mooie uitzichten. Alleen Tom heeft veel moeite om hoogte te pakken: ruim een uur is hij bezig en als hij bijna op de grond staat lukt het hem om eindelijk omhoog te komen.

  

 

De volgende dag heb ik weer contact met Tom en nu wil ik kiten op de Cook Inlet. Er is een tij verschil van wel 10 meter dus de beste tijd is 2 uur voor laag tij. Het kost wat moeite om de ander kiters te vinden. Het is een bizarre plek en ik moet een spoordijk over en 30 meter over enorme rotsen klauteren en dan moet ik nog door dikke modder naar de plek waar ik kan op bouwen en starten. Ik ben wat laat, dus kan ik maar een half uurtje. Dan moet ik van het water want het tij keert en het water komt snel op.

Kiter Mike nodigt ons uit om bij hem thuis te overnachten. Hier kan ik ook alles weer schoon spuiten, wat een bende die modderzooi. Zijn huis is een enorm groot paleis en mooi gelegen, met uitzicht op een gletsjer. We hebben een leuke avond.

 

De volgende dag heb ik contact met vliegmaat Eric. We hebben hem en zijn vriendin Kelsey, ontmoet in december in Colombia. 

Hij is beroepsvisser. Het verbaast me dat hij in de haven is, maar hij heeft pech met de boot. 

We ontmoeten elkaar onderweg en rijden samen naar Whittier. 

Hiervoor moet je door een spoorwegtunnel rijden. We ontmoeten ook zijn pa en ma, die op een tender schipperen die ook voor een deel van 

 

Eric is. Het is hard werken, de maanden dat het kan. Het is allemaal strikt geregeld en ze mogen maar bepaalde tijden vissen, maar het big, big business, die zalm.

Het plenst weer, dus blijven we op een uitzichtspunt boven Whittier, nog een extra dag staan.

Het is nu al een bui van 48 uur. De volgende rijden we naar Seward. Het is of we door de Alphen rijden. Op een parkering stopt er een rally motor en de rijder spreekt ons aan. Het is Lyndon, een Engelsman die nu 160.000 km rond de wereld rijd en 50 landen aan doet. In veel landen rijdt hij ook nog rally's. Hij is nu onderweg naar Paraguay voor zijn derde Dakar rally. Op YouTube heeft hij veel films staan van zijn avonturen. Als ex-enduro rijder spreekt dit me erg aan. We hebben al zijn films geladen en genieten er van.

We vinden veel mooie plekken om te staan. Voor de verandering staan we weer eens op een camping. De buren komen uit Homer, dit is tevens onze volgende stop. We hebben een gezellige avond rond het kampvuur. Een paar dagen later spot hij ons bij de wasserette en verwent hij ons met 4 mooie stukken vis, die hij net heeft gevangen. 1 roze zalm, 1 witte zalm (erg zeldzaam) en 2 halibut. Deze kunnen enorm groot worden, het record is 210 kg.

We zijn nu al weer 4 weken in Alaska. Het weer zit niet erg mee, maar dat wordt dan weer gecompenseerd door de mooie omgeving.

Tot zover weer een kijkje in ons leven en tot volgende keer.

Groetjes, Joop en Adrie.